LÖGMÁL OG NÁÐ
Eftirfarandi er úrdráttur og endursögn úr bókinni
„The Law and Grace“ eftir Todd D. Bennett.
Í upphafi
Fátt vekur jafn áköf viðbrögð og þegar kristinn einstaklingur
stendur frammi fyrir þeirri skoðun að hann verði að fylgja
lögmálinu.
Margir álíta „lögmál“ og „náð“vera algjörlega andstæð hugtök.
Hvorki orðið „lögmál“ né „náð“ endurspegla nákvæmlega hin réttu
ritningarlegu hugtök sem þau standa fyrir. Mörgum hefur verið kennt
að náðin hafi leyst „lögmálið“ af hólmi.
Það er nauðsynlegt að átta sig á því að mannkyninu voru gefin
boð alveg frá upphafi – þau voru ekki ný á Sínaífjalli. Það sést
skýrt að frá Adam til Mosheh (Móse) var alltaf réttlát ættlína sem
þekkti og fylgdi boðorðum YHWH. Hið nýja sem gerðist á Sínaífjalli
var það að boðorðin voru skráð og felld inn í sáttmálann sem var
gerður við Ísrael.
Dæmi um slæma þýðingu má sjá í texta í Jóhannesarguðspjalli:
-1- Í
upphafi var Orðið, og Orðið var hjá Guði, og Orðið var Guð.
-2- Hann
var í upphafi hjá Guði.
-3- Allir
hlutir urðu fyrir hann, án hans varð ekki neitt, sem til er.
-4- Í honum
var líf, og lífið var ljós mannanna.
-5- Ljósið
skín í myrkrinu, og myrkrið tók ekki á móti því.
-6- Maður
kom fram, sendur af Guði. Hann hét Jóhannes.
-7- Hann
kom til vitnisburðar, til að vitna um ljósið, svo að allir skyldu
trúa fyrir hann.
-8- Ekki
var hann ljósið, hann kom til að vitna um ljósið.
-9- Hið
sanna ljós, sem upplýsir hvern mann, kom nú í heiminn.
-10- Hann
var í heiminum, og heimurinn var orðinn til fyrir hann, en heimurinn
þekkti hann ekki.
-11- Hann
kom til eignar sinnar, en hans eigin menn tóku ekki við honum.
-12- En
öllum þeim, sem tóku við honum, gaf hann rétt til að verða Guðs
börn, þeim, er trúa á nafn hans.
-13- Þeir
eru ekki af blóði bornir, ekki að holds vild né manns vilja, heldur
af Guði fæddir.
-14- Og
Orðið varð hold, hann bjó með oss, fullur náðar og sannleika, og vér
sáum dýrð hans, dýrð, sem sonurinn eini á frá föðurnum.
-15-
Jóhannes vitnar um hann og hrópar: Þetta er sá sem ég átti við,
þegar ég sagði: Sá sem kemur eftir mig, var á undan mér, enda fyrri
en ég.
-16- Af
gnægð hans höfum vér allir þegið, náð á náð ofan.
-17-
Lögmálið var gefið fyrir Móse, en náðin og sannleikurinn kom fyrir
Jesú Krist.
Yahanan
(Jóh.) 1.1-17
Þessi ritningarstaður er oft notaður til að styðja þá trú að
náðin hafi komið í stað „lögmálsins“ þrátt fyrir þá staðreynd að
textinn fari með okkur alveg aftur til upphafsins. Einhverra hluta
vegna telur margt kristið fólk að eitthvað hafi breyst á róttækan
hátt þegar Orðið varð að
holdi. Hluti af vandamálinu felst í þýðingu þessa
ritningarstaðar – sérstaklega varðandi orðið „en“ sem er í 17.
versi. Þetta orð finnst ekki í grísku handritunum sem notuð voru til
að þýða textann yfir á ensku. Þess vegna virðist „lögmálið“ vera í
beinni andstöðu við náðina. Nákvæm þýðing á þessu versi væri svona:
„Enda
þótt Torah væri gefið í gegnum Mosheh, komu náðin og sannleikurinn í
gegnum Yahushua Messías (Jesú Krist).“
Ég nota orðið Torah fremur en orðið „lögmál.“ Torah, sem oft
er þýtt sem „lögmálið“ má betur kalla „leiðbeiningar Elóhíms“ og í
ritningunum er það líka kallað „sannleikur“
(Sálm. 119.151 – ensk þýð.).
Með þessar upplýsingar að leiðarljósi ætti að vera augljóst
að Torah, sem er
sannleikur er ekki, og getur ekki verið, í mótstöðu við
náðina. Á meðan sannleikurinn (Torah) var gefinn í gegnum Mosheh
komu náð og sannleikur í gegnum Yahushua, sem er Orðið og Ljósið
frá upphafi.
Án rétts skilnings á Torah, geturðu aldrei skilið „Gamla
testamentið,“ hvað þá kenningar Messíasar eða önnur rit í „Nýja
testamentinu“ – sem einnig er kallað Messíönsku ritningarnar.
Lögmálið
Hebreska orðið Torah
þýðir framsetning, kennsla,
leiðbeiningar eða opinberun frá Elóhím. Það kemur af orðinu
horah sem þýðir
að leiðbeina eða kenna og
er dregið af stofninum yara
sem þýðir að skjóta eða kasta. Þetta gefur allt annað til kynna en
orðið „lögmál.“
Torah inniheldur leiðbeiningar, handleiðslu og
stefnu fyrir þá sem þrá að lifa réttlátu, fráteknu lífi í
samhljómi við vilja Elóhíms. Móse skráði þessar leiðbeiningar á
bókrollur en hinn Almáttugi skráir þær á hjarta hins trúaða.
Foreldrar leiðbeina börnum sínum og leiða þau til að
varðveita þau svo að þau geti vaxið úr grasi heilbrigð og blessuð.
Það er ákveðnar reglur á heimilinu – en þær reglur eru settar í
kærleika og það sama á við um Torah.
Það veldur vandamáli þegar hið óljósa orð „lögmál“ er notað í
stað „Torah.“ Þegar fólk les um „lögmál Guðs“ tengir það strax
ákveðin viðhorf og tilfinningar til hugtaksins sem byggir á reynslu
fólks af „lögum manna.“
Torah er einstakt orð sem hefur allt aðra merkingu og þótt
það feli í sér margar merkingar. Torah veitir öllu fólki
leiðbeiningar svo að það geti vitað hvernig á að lifa réttlátu lífi
frammi fyrir skaparanum með tilliti til stöðu þess í lífinu.
Þetta hefur alltaf verið tilfellið og Torah var ekki gefið
bara fyrir Ísraelsmenn á Sínaífjalli. Torah var til frá upphafi,
þegar Adam naut samvista við skapara sinn í aldingarðinum Eden.
Eftir að Adam var rekinn úr garðinum vissi hann samt hvað
taldist rétt hegðun og lét þá þekkingu ganga til barna sinna. Abel
færði fórn sem geðjaðist hinum Almáttuga en Kain gerði það ekki.
Síðar var jörðin dæmd vegna þess að mannkynið lifði ekki í samræmi
við leiðbeiningar hins Almáttuga. Nói og fjölskylda hans nutu
björgunar vegna þess að hann var réttlátur maður sem hlýddi skapara
sínum. Sem, sonur Nóa, bar áfram réttlátan ættlegg og sumir trúa því
að hann hafi kennt Avraham (Abraham) Torah.
Í ritningunum sést skýrt að Avraham hlýddi Torah. Í Beresheet
(1. Mósebók) 26.4-5 lesum við um það þegar hinn Almáttugi birtist
Ísak og sagði:
„...af þínu afkvæmi skulu allar þjóðir á
jörðinni blessun hljóta, af því að Avraham hlýddi minni röddu
og varðveitti boðorð mín, skipanir mínar, ákvæði
og Torah.“
Margt kristið fólk gerir þau mistök að telja að Ísraelsmenn
hafi verið frelsaðir fyrir hlýðni við Torah, sem er algjörlega
rangt. Einnig er fólki kennt að Messías hafi frelsað okkur undan
bölvun Torah og nú sé fólk hólpið fyrir náð.
Torah hefur aldrei frelsað nokkurn mann.
Torah var sérstaklega fyrir þá sem
trúðu – hvort sem þeir voru innfæddir Ísraelsmenn eða útlendingar
sem vildu slást í hóp þeirra.
„Þér
skuluð hafa ein lög (Torah) fyrir þann, er gjörir eitthvað af vangá,
bæði fyrir mann innborinn meðal Ísraelsmanna og fyrir útlending, er
dvelur meðal þeirra.“ Bemidbar (2.
Mósebók) 15.29. Torah er mun meira en listi af boðum og bönnum –
þetta eru leiðbeiningar hins Almáttuga til fólks sem þráir að ganga
með honum, búa með honum og þjóna honum í ríki hans.
Ég [höfundur bókarinnar] ólst upp í
þeirri trú að lögmálið væri fyrir „Gyðingana“ en kristnir hefðu
verið leystir undan ánauðinni sem fylgdi því að vera „undir
lögmálinu.“ Mér var kennt að lögmálið væri allt of erfitt fyrir
nokkurn mann, nema Jesú, sem lifði fullkomnu lífi svo að hann gæti
afnumið lögmálið og frelsað allt mannkyn með því að leiða inn nýja
úthlutun náðar.
Eina vandamálið við þessa trú er það að
þetta er ekki stutt af ritningunum. Eflaust er hægt að finna nokkur
valin vers, þá líklegast í ritum Páls
(Shaul), til að halda uppi þessari kenningu, en eins og við munum
sjá síðar, eru þessir ritningarstaðir yfirleitt misskildir eða rangt
þýddir til að láta þá falla að þeirri fyrirframgefnu guðfræði að
„Jesús hafi skipt lögmálinu út fyrir náð.“
Torah var aldrei ætlað að vera
Ísraelsmönnum byrði; heldur átti það að vera sérstök gjöf,
fjársjóður handa fólki sem var valið til að lifa fráteknu lífi.
Ísrael átti að vera prestaþjóð og Torah veitti þeim nauðsynlegar
leiðbeiningar til að lifa réttlátu lífi, eins og við lesum í Devarim
(5. Mósebók) 6.25:
„Og vér munum taldir verða réttlátir, ef vér
gætum þess að breyta eftir öllum þessum skipunum fyrir augliti YHWH
Elóhíms vors, eins og hann hefir boðið oss.“
Torah var gefið Ísraelsmönnum
eftir að
þeir voru leystir úr þrælkun. Leiðbeiningarnar voru gefnar frjálsu
fólki sem hafði verið leyst úr ánauð. Þessum leiðbeiningum var ekki
ætlað að koma Ísraelsmönnum aftur í fjötra. Bæði frelsunin og
leiðbeiningarnar voru gjöf sem kærleiksríkur eiginmaður gaf brúði
sinni – Ísrael.
Ísraelsmenn voru aldrei þvingaðir til
að hlýða Torah – þeir samþykktu það fúslega eftir að þeir höfðu
verið leystir undan þrælkun. YHWH beið þar til þeir voru frjálsir og
þá bauð hann þeim Torah. „Og
Móse fór og stefndi saman öldungum lýðsins og flutti þeim öll þau
orð, er YHWH hafði boðið honum. Þá svaraði allur lýðurinn einum
munni og sagði:
Vér viljum gjöra allt það, sem YHWH býður.
“ Shemot (2.
Mósebók) 19.7-8. Þetta var það sama og þegar brúður segir „já.“
Grundvallarboð varðandi Torah er:
„Þér skuluð engu auka við þau boðorð,
sem ég legg fyrir yður, né heldur draga nokkuð frá, svo að þér
varðveitið skipanir YHWH Elóhíms yðar, sem ég legg fyrir yður.“
Devarim (5. Mósebók) 4.2. Í sömu bók lesum við í versi 12.32:
„Þér
skuluð gæta þess að halda öll þau boðorð, sem ég legg fyrir yður. Þú
skalt engu auka við þau né heldur draga nokkuð undan.“
Við getum ekki gætt og haldið Torah ef
við bætum við það eða drögum frá því.
Mosheh (Móse) sagði Yisra´el (Ísrael)
sérstaklega að boðorðin væru ekki of erfið.
„Þetta
boðorð, sem ég legg fyrir þig í dag, er þér eigi um megn, og það er
eigi fjarlægt þér. Ekki er það uppi
í himninum, svo að þú þurfir að segja: Hver ætli fari fyrir oss upp
í himininn og sæki það handa oss og kunngjöri oss það, svo að vér
megum breyta eftir því? Og það er eigi hinumegin hafsins, svo að þú
þurfir að segja: Hver ætli fari fyrir oss yfir hafið og sæki það
handa oss og kunngjöri oss það, svo að vér megum breyta eftir því?
Heldur er orðið harla nærri þér, í munni þínum og hjarta þínu, svo
að þú getur breytt eftir því.“
Devarim
(5.
Mós.) 30.11-14.
Messíönsku ritningarnar staðfesta
einnig þá staðreynd að boðorðin séu ekki of erfið.
„Því að í þessu birtist elskan til Elóhíms, að
vér höldum hans boðorð. Og boðorð
hans eru ekki þung.“
1 Yahanan (1.
Jóhannesarbréf) 5.3.
Þetta er þversögn við þá almennu trú
kristindómsins að við „getum ekki haldið lögmálið.“ Aftur á móti var
hið þjakandi lögmál og hefðir trúarleiðtoganna það sem var of erfið
byrði á fólki. Kepha postuli (Kefas eða Pétur, eins og hann er
almennt kallaður) lýsti því sterklega yfir þegar hann talaði til
ráðsins í Jerúsalem (Yahrushalaym) sem kom saman til að ræða
innstreymi heiðingja í samfélag trúaðra. Hann byrjaði í
Postulasögunni 15.10:
„Hví
freistið þér nú Elóhíms með því að leggja ok á háls lærisveinanna,
er hvorki feður vorir né vér megnuðum að bera?
“
Margir túlka þetta sem svo að Kepha
hafi verið að lýsa því yfir að hinir nýju í trúnni þyrftu ekki að
fylgja Torah, sem væri ok sem enginn gæti borið. Það er fjarri
sannleikanum. Kepha talaði alveg samkvæmt þjónustu Messíasar, en orð
hans eru oft misskilin vegna þess að fólk skilur ekki þjónustu
Messíasar.
Yahushua Messías, varði miklum tíma
þjónustu sinnar í að gera greinarmun á íþyngjandi lögum manna og
boðum Torah.
Farísearnir og lögmálið
Hið svokallaða munnlega Torah hefur nú
verið skráð og er aðallega að finna í Talmúd sem inniheldur Mishnah
og Gemara, auk annarra rita sem kallast Midrash. Með því að kalla
reglur manna
munnlegt Torah
sýnast þær afar trúverðuglegar, en þær eru þó í raun fullar af
skoðunum, mannasetningum, hefðum og venjum sem í mörgum tilfellum
eru tilraun til að girða utan um Torah.
Mótun hins munnlega Torah er nokkuð
þýðingarmikil því hún veitti faríseunum vald yfir mönnum. Þegar
trúarkerfi eða kirkjudeild nær að setja reglur sem innihalda
fyrirmæli um líf og gjörðir meðlimanna – veitir það þeim sem setja
reglurnar vald yfir hinum. Í Torah segir sérstaklega:
„Þér skuluð engu auka við þau boðorð, sem ég legg fyrir yður, né
heldur draga nokkuð frá, svo að þér varðveitið (shamar) skipanir
YHWH Elóhíms yðar, sem ég legg fyrir yður.“
Devarim
(5. Mós.) 4.2. Mótun munnlegs Torah er beint brot á þessu boði vegna
þess að munnlegu lögmálin bæta oft við, draga frá eða stangast á við
hið ritaða Torah sem leiðir til þess að boðorðin eru ekki haldin.
Messías og Torah
Á meðan farísearnir byggðu sitt eigið ríki, kom Yahushua og
lýsti yfir ríki YHWH (Markúsarguðspjall 1.14-15) og Torah er
„stjórnarskrá“ þess ríkis. Hann boðaði iðrun sem er það að snúa baki
við syndinni og hverfa aftur til leiðbeininga hins Almáttuga – til
Torah.
Það var ekkert vafamál hvar Yahushua
stóð gagnvart Torah og í Fjallræðunni sagði hann:
„Ætlið
ekki, að ég sé kominn til að afnema Torah eða spámennina. Ég kom
ekki til að afnema, heldur uppfylla. Sannlega segi ég yður: Þar til
himinn og jörð líða undir lok, mun ekki einn smástafur eða
stafkrókur falla úr Torah, uns allt er komið fram.
Hver
sem því brýtur eitt af þessum minnstu boðum og kennir öðrum það, mun
kallast minnstur í himnaríki, en sá, sem heldur þau og kennir, mun
mikill kallast í himnaríki.“
Mattithyahu (Matteus) 5.17-19.
Kristið fólk á oft í erfiðleikum með
þennan ritningarstað vegna þess að hann fellur ekki að skilningi
þess á lögmáli og náð. Algengt er að kristnir segi: „Við erum undir
náð en ekki lögmáli“ og réttlæti þannig þá hugmynd að kristið fólk
þurfi ekki að hlýða leiðbeiningum YHWH sem finnast í Torah, þrátt
fyrir þá staðreynd að ritningarnar sýni greinilega fram á annað.
Ein ástæða þess að fólk á erfitt með
þessa yfirlýsingu Yahushua er sú að fólk heldur oft að „uppfylling“
sé það að ljúka einhverju eða leiða það til lykta. Það sem Yahushua
átti við, var að hann kom til að „gera fullkomið“ eða „ fylla upp,
gefa merkingu“ og sýna hjarta Torah. Í raun voru ritningar Tanak
(Gamla testamentisins) ófullkomnar án Messíasar. Því kom hann ekki
til að afnema Torah, heldur til að fylla það merkingu. Hann sýndi
okkur hvernig það virkilega var að lifa og ganga samkvæmt
leiðbeiningum YHWH. Hann varð okkur ljóslifandi dæmi um það – Orðið
varð að holdi.
Messías og farísearnir
Farísearnir trúðu því að þeir hefðu
vald til að túlka Torah og leiðbeina fólki hvernig það ætti að hlýða
Torah. Yahushua kom til að skora á það vald og þetta var hinn
undirliggjandi
ágreiningur varðandi flestar, ef ekki
allar deilur þeirra. Stundum lesum við um það hvernig Messías gerir
eitthvað undarlegt, sem virðist ekki endilega mikið vit í, vegna
þess að við skiljum ekki alltaf hvað bjó undir.
Trúarleiðtogarnir höfðu hulið Torah
fyrir flestu fólki og Yahushua kom til að opinbera Torah og afhjúpa
faríseana. Í Mattityahu (Matteusi) 23.27-28 lesum við orð Messíasar:
„Vei yður,
fræðimenn og farísear, hræsnarar! Þér líkist hvítum kölkuðum gröfum,
sem sýnast fagrar utan, en innan eru fullar af dauðra manna beinum
og alls kyns óþverra. Þannig eruð þér,
sýnist hið ytra réttlátir í augum manna, en eruð hið innra fullir
hræsni og ranglætis (lögleysis).“
Orðið lögleysi kemur af gríska orðinu
anomias sem þýðir
án
Torah. Þeir sem áttu að kenna Torah
voru því sakaðir um að hafa ekki Torah í sér. Með takanot og ma´asim
bættu þeir við
og
tóku
af Torah. Þeir lögðu þungar byrðar
á menn sem var algjör andstæða við það sem Torah átti að gera. Torah
var gefið leystu fólki sem hafði verið þrælar. Því var ekki ætlað að
koma fólkinu aftur í ánauð – það var ætlað frjálsu fólki. Þess vegna
sagði Yahushua að hans ok – sem er Torah – væri létt og auðvelt.
(Mattityahu 11.30).
Fjölskyldan er mikilvægasta eining sem
YHWH skapaði og andlegt vald flæðir frá Elóhím í gegnum
fjölskyldueininguna. Því miður halda trúarleiðtogar áfram að setja
sig á milli manna og YHWH og á milli eiginmanna og eiginkvenna
þeirra og barna. Það virðist sem næstum öll trúarkerfi hafi sitt
þrepaveldi og valdabyggingu sem setur fjöldann, eða leikmenn, neðst
í valdapíramídann. Það er þaðan sem við fáum hugtakið „Nikólaítar.“
Tvö grísk orð „nico“ og „laos“ eru sett saman til að mynda orðið
„nikólaíti.“ Nico þýðir „að sigrast á eða binda“ og Laos þýðir
„almenningur.“ Þessi hugmynd um að sigrast á eða að ríkja yfir
almenningi er það sem Yahushua kallaði kenningu Nikólaítanna og
sagðist hata. (Opinberunarbókin 2.6 og 2.15).
Messías kennir Torah
Yahushua fór ekki í neinar grafgötur
með það að hann og Móse væru á sama
máli. Hann sagði: „Ef
þér tryðuð Móse, munduð þér líka trúa mér, því um mig hefur hann
ritað.
Fyrst þér trúið ekki því, sem hann
skrifaði, hvernig getið þér þá trúað orðum mínum?“
Yahanan (Jóhannes) 5.46-47.
Sumir trúa því að Yahushua hafi breytt
boðorðunum eða fækkað þeim í tvö. Þeir nota eftirfarandi
ritningarvers til að styðja þá kenningu.
„Þegar
farísear heyrðu, að hann hafði gjört saddúkea orðlausa, komu þeir
saman. Og einn þeirra, sem var lögvitringur, vildi freista hans og
spurði: Meistari, hvert er hið æðsta boðorð í Torah? Hann svaraði
honum: Elska skalt þú YHWH, Elóhím þinn, af öllu hjarta þínu, allri
sálu þinni og öllum huga þínum. Þetta er hið æðsta og fremsta
boðorð. Annað er þessu líkt: Þú skalt elska náunga þinn eins og
sjálfan þig. Á þessum tveimur boðorðum hvílir allt lögmálið og
spámennirnir.“ Mattithyahu
(Matteus) 22.34-40.
Það sem flest kristið fólk áttar sig
ekki á er að þetta er hreint Torah, kennt af Orðinu sem varð hold.
Þar sem kristið fólk trúir því ekki endilega að Torah eigi við um
það, fer sú staðreynd oft framhjá því að Yahushua vitnaði í „Shema“
sem er án efa mikilvægasta bæn og Ritning Ísraelslýðs.
„Heyr
Ísrael! YHWH er vor Elóhím; YHWH er einn! Þú skalt elska YHWH Elóhím
þinn af öllu hjarta þínu og af allri sálu þinni og af öllum mætti
þínum.“
Devarim (5. Mósebók) 6.4-5.
Hann sagði ekki að þetta væru
einu
boðorðin og að hann væri að afnema hin – hann einfaldlega opinberaði
að kærleikur væri hjartarót Torah og hann sýndi okkur forgang
kærleika okkar og sambanda.
Yahushua opinberaði hvernig farísearnir
rugluðu ýmsu með því að leggja hefðir þeirra og venjur á fólk, sem
urðu að byrði fremur en gleði. Þeir reyndu að ná fram réttlæti í
gegnum mannasetningar, hefðir og lög, og misstu með því sjónar á
hinu sanna Torah. Yahushua var að greina á milli hefða og laga
faríseanna (takanot og ma´asim) og hinna ómenguðu leiðbeininga YHWH
sem er að finna í Torah.
Torah hefur m.a. verið lýst sem vegi,
sannleika (trúfesti), ljósi og lífi (Sálm. 119.142, Orðskv. 6.23,
Sálm. 119.92). Það er engin tilviljun að Yahushua notar þessi sömu
orð um sjálfan sig þar sem hann var Torah í holdi klætt.
Lærisveinarnir og Torah
Yahushua hélt Torah ætíð í heiðri og
það gerðu lærisveinar hans einnig. Ef einhver í sögu mannsins hefur
skilið kennslu Yahushua varðandi Torah, vænti ég þess að það hefðu
verið hinir upphaflegu talmidim (lærisveinar) sem fylgdu Yahushua,
fylgdust með því hvernig hann lifði lífinu og hlustuðu á kennslu
hans. Þessir talmidim héldu áfram að virða Torah eftir dauða hans og
upprisu.
Greinilegt dæmi varðandi
hvíldardagshlýðni hinna fyrstu trúuðu má sjá í Lúkasarguðspjalli
23.56:
„Þær sneru
aftur og bjuggu ilmjurtir og smyrsl.
Hvíldardaginn héldu þær kyrru fyrir samkvæmt boðorðinu.“
Þetta voru fylgjendur Yahushua sem
heyrðu kennslu hans og fylgdu vegum hans. Ef þær héldu hvíldardaginn
jafnvel eftir dauða hans, þrátt fyrir ákafa löngun til að komast að
gröfinni, hafa þær greinilega skilið að hvíldardagsboðið var enn í
gildi.
Í Torah segir skýrt:
„Varðveitið (shamar) kostgæfilega
skipanir YHWH Elóhíms yðar og fyrirmæli hans og lög, þau er hann
hefir fyrir þig lagt. Þú skalt
gjöra það, sem rétt er og gott í augum YHWH, svo að þér vegni vel og
þú komist inn í og fáir til eignar landið góða, sem YHWH sór feðrum
þínum, með því að hann stökkvir burt öllum óvinum þínum undan þér,
eins og YHWH hefir heitið.“
Devarim (5. Mós.) 17-19.
Það er ekkert rangt við það að
varðveita boðorðin kostgæfilega, reyndar er ætlast til þess.
Vandamálið er þegar fólk byrjar að bæta við Torah og taka af Torah
með því að gera sín eigin lög og leggja síðan þær mannasetningar á
aðra.
Það er ekkert rangt við bókstafshlýðni
svo framarlega sem það þýðir að boðorða YHWH sé ötullega gætt, en
ekki mannasetninga.
Shaul og Torah
Þar sem við höfum staðfest að Yahushua
breytti ekki
Torah, þá hlýtur Shaul (Páll) að hafa verið falsspámaður ef þú
heldur að Shaul hafi breytt Torah. Ef þú trúir því að Shaul hafi
haft vald til að breyta Torah þegar Messías gerði það ekki sjálfur,
þarftu að velja, eins og hinn Yahushua (Jósúa) sagði:
„Óttist því YHWH og þjónið honum einlæglega og
dyggilega, og kastið burt guðum þeim, er feður yðar þjónuðu fyrir
handan Fljótið og í Egyptalandi, og þjónið YHWH. En líki yður ekki
að þjóna YHWH, kjósið þá í dag,
hverjum þér viljið þjóna, hvort
heldur guðum þeim, er feður yðar þjónuðu, þeir er bjuggu fyrir
handan Fljótið, eða guðum Amoríta, hverra land þér nú byggið. En ég
og mínir ættmenn munum þjóna YHWH.“
Yahushua (Jósúa) 24.14-15.
Ef þú ákveður að virða ekki Torah vegna
einhvers sem þú lest eftir Shaul – hefurðu tekið þína ákvörðun um að
fylgja túlkun manns, ekki Torah frá YHWH.
Ég
[höfundur bókarinnar]
trúi því ekki að Shaul hafi verið falsspámaður
vegna þess að ég skil kennslu hans í réttu samengi og sé ekki
mótsagnir í hans ritum og Torah. Því miður hafa margar falskenningar
orðið til innan kristindómsins í tímans rás vegna rangtúlkana á
ritum Shauls.
Það er vert að endurtaka það sem Shaul
ritaði þegar hann lýsti sjálfum sér og sagðist vera:
„Hebrei af Hebreum, farísei í afstöðunni til lögmálsins... Ef litið
er á réttlætið, sem fæst með lögmálinu ... vammlaus.“
Filippíbréfið 3.5-6.
Hann sagði líka:
„Sérhver ritning er innblásin af Elóhím og nytsöm til fræðslu, til
umvöndunar, til leiðréttingar, til menntunar í réttlæti, til þess að
sá, sem tilheyrir Elóhím, sé albúinn og hæfur gjör til sérhvers góðs
verks.“ 2. Tímóteusarbréf 3.16-17.
Einu ritningarnar sem hann getur hafa verið að tala um voru Torah,
spámennirnir og ritin (Tanak), það var ekkert Nýja testamenti til.
Með
öðrum orðum, hann var vel þjálfaður, íhaldssamur Hebrei af faríseum
kominn, virti Torah og skammaðist sín ekki fyrir þær upplýsingar.
Ekkert í lífi hans, þjónustu, yfirlýsingum eða kennslu breytti
þeirri staðreynd. Hann elskaði Messías og lifði og kenndi Torah
Messíasar síns.
Shaul og kennsla hans
Messías kom ekki til að stofna ný
trúarbrögð, hann kom til að leiðrétta fólk sitt og hafa milligöngu
um hinn endurnýjaða sáttmála. Eins hafði Shaul engan ásetning um að
stofna ný trúarbrögð.
Hann snerist ekki til kristinnar trúar
á veginum til Damaskus eins og margir kenna, heldur mætti hann
Messíasi og á meðan hann var „blindaður af ljósinu“ opnuðust augu
hans varðandi þá staðreynd að Yahushua var Messías.
Eftir þessa reynslu skildi hann að
Torah var ætlað að leiða menn til Messíasar - sem hafði komið til að
endurreisa ríkið og þurfti því meðal annars að safna aftur saman
týndum sauðum af húsi Ísraels, sem höfðu dreifst meðal heiðingjanna.
Því var maður sem þekkti Torah betur en nokkur annar sendur til að
opinbera Messías fyrir heiðingjunum, fólki sem hafði litla eða enga
þekkingu á Torah.
Flest skrif hans mætti auðveldlega
flokka sem útlistun á Torah. Rit hans voru ekki talin til
ritninganna þegar hann skrifaði þau og það voru engin guðspjöll á
þeim tíma til að vísa í. Einu ritningarnar sem voru til, var að
finna í Tanak (Gamla testamentinu).
Bréf Sauls eru oft notuð til að styðja
þá röksemd að búið sé að afnema Torah eða að Torah eigi ekki við um
kristið fólk og Sahul eru eignuð mörg ummæli sem fólk hefur eftir
eins og páfagaukar til að reyna að réttlæta höfnun á Torah. Eitt
helsta mótsvarið sem kristnir nota þegar þeir standa frammi fyrir
spurningunni um Torah, er: „Torah var neglt á krossinn.“
Þegar við skoðum grískuna, sjáum við að
Shaul var að tala um fyrirgefningu
synda okkar með því að negla
þær á
tréð.
Á dögum Yahushua, þegar afbrotamenn
voru teknir af lífi á staur, var algengt að negla á staurinn lista
yfir glæpi þeirra, eins og var gert við Yahushua (sjá Mattithyahu
27.37).
Sú hugmynd að Shaul hafi verið að vísa
til Torah á sér engan grundvöll í ritningunum. Aftur á móti er sú
þýðing að syndir okkar hafi verið afmáðar og negldar á staurinn í
fullu samræmi við ritningarnar og menningu á tíma Yahushua.
Þetta er sama hugtak og Davíð var að
vísa til þegar hann bað:
„Byrg
auglit þitt fyrir syndum mínum og afmá allar misgjörðir mínar.“
Tehillim (Sálm.) 51.11. Þetta er líka nákvæmlega það sem spámaðurinn
Yirmeyahu (Jeremía) vísaði til þegar hann bað til hins Almáttuga
varðandi ákærendur hans.
„En þú,
YHWH, þekkir öll fjörráð þeirra gegn mér. Fyrirgef eigi misgjörð
þeirra og afmá ekki synd þeirra fyrir augliti þínu.“
Við þörfnumst þess að syndir okkar séu afmáðar svo að við megum
lifa. Það var ekki Torah sem var neglt á staurinn heldur listi brota
okkar á Torah, sem kröfðust refsingar.
Ef þú kemst framhjá „neglt á krossinn“
umræðunni við kristinn einstakling sem fylgir ekki Torah, mætir þér
sjálfsagt röksemdin um að við séum ekki lengur „undir lögmálinu.“ Í
Rómverjabréfinu 6.14-15 segir: „Synd
skal ekki drottna yfir yður, því að ekki eruð þér undir lögmáli,
heldur undir náð. Hvað þá? Eigum vér að syndga, af því að vér erum
ekki undir lögmáli, heldur undir náð? Fjarri fer því.“
Sumir túlka þetta ritningar vers þannig
að við séum ekki undir Torah, heldur aðeins undir náð. Ef það væri
satt kæmi það aldeilis gegn öllu í Tanak (GT) ásamt kennslu
Messíasar og lærisveina hans. Það sem Shaul segir hér er í raun afar
einfalt. Þar sem skilgreiningin á synd er brot á Torah, getur það
að vera undir
Torah alls ekki verið það sama og að
vera hlýðinn við Torah.
Ef þú ert trúaður einstaklingur sem
hefur orðið hólpinn fyrir náð, ertu hulinn hinu friðþægjandi blóði
Messíasar og syndir þínar hafa verið afmáðar. Þá lýtur þú ekki
refsingu fyrir að brjóta Torah. Þegar Shaul vísar til þess að vera
„undir Torah“ er hann að tala um að vera í ástandi þar sem þú þarft
að lúta refsingum Torah.
„Eigum
vér að syndga, af því að vér erum ekki undir lögmáli, heldur undir
náð? Fjarri fer því.“
Rómverjabréfið 6.15
„Gjörum vér þá lögmálið að engu með trúnni?
Fjarri fer því. Vér staðfestum lögmálið.“
Rómverjabréfið 3.31.
Þegar þú lest rit Shaul í réttu
samhengi sérðu að hann styður Torah og hlýðni við það.
Jerúsalemráðið
Þegar einstaklingur meðtekur
fyrirgefningu frá YHWH er nauðsynlegt að hann læri og haldi Torah –
sem hlýðið barn – svo að hann haldi ekki áfram í lögleysi og fótum
troði blóð Messíasar eins og varað er gegn í Hebreabréfinu. Þetta
var augljóst hinum trúuðu á fyrstu öld, vegna þess að þeir voru
Ísraelítar sem hlýddu Torah og voru „vandlátir
um Torah“ (Post. 21.20). Það var
aldrei spurning hvort þeir ættu að virða Torah, þeir einfaldlega
gerðu það vegna þess að þeir vissu að það var hið rétta og það
stangaðist aldrei á við trú þeirra á Messías.
Fylgni við Torah varð ekki að deiluefni
fyrr en heiðingjar fóru að trúa á Messías. Þeir urðu hólpnir fyrir
trú og meðtóku fyrirheit andans, þótt sumir fengju þær röngu
leiðbeiningar að þeir yrðu líka að umskerast til þess að frelsast. (Nánar fjallað um þetta í bókinni The Law and Grace
eftir Todd Bennett).
Sú almenna trú að Torah hafi aðeins átt
við um innfædda Ísraelsmenn er alveg röng. Hver sem vildi dvelja með
Ísrael og ganga með YHWH átti að hlíta reglum ríkisins, sem var að
finna í Torah. Þeir voru undir sömu hagsbótum og refsingum – sömu
blessunum og bölvunum – og áttu við um Ísraelsmenn vegna þess að
þeir voru orðnir hluti af Ísrael.
Í Postulasögunni 15.6-11 talar Kepha
(Kefas/Pétur) til ráðsins í Jerúsalem og segir:
„Bræður, þér vitið, að Elóhím kaus sér það
fyrir löngu yðar á meðal, að heiðingjarnir skyldu fyrir munn minn
heyra orð fagnaðarerindisins og taka trú. Og Elóhím, sem hjörtun
þekkir, bar þeim vitni, er hann gaf þeim heilagan anda eins og oss.
Engan mun gjörði hann á oss og þeim,
er hann hreinsaði hjörtu þeirra með trúnni.
Hví freistið þér nú Guðs með því að leggja
ok á háls
lærisveinanna, er hvorki feður vorir né vér megnuðum að bera?
Vér
trúum þó því, að vér verðum hólpnir fyrir náð Drottins Jesú á sama
hátt og þeir.“
Hvaða ok var Kefas að tala um? Það var
ekki Torah, heldur aragrúi af reglum, reglugerðum og hefðum sem
trúarleiðtogarnir höfðu öldum saman lagt á Ísraelsmenn og þá sem
snerust til þeirra trúar – þetta sama ok og Messías var að vísa til
þegar hann talaði til þeirra sem erfiði höfðu og báru þungar byrðar.
Torah er fyrir frjálst fólk og er ekki
ætlað að hneppa það í þrældóm. Flest ritningarvers sem vísa til oks,
vísa til þrældóms eða ánauðar sem menn hafa leitt yfir aðra.
YHWH vísar aldrei til leiðbeininga
sinna sem oks og alls ekki sem byrða. Þær eiga að leiðbeina okkur um
veginn sem við ættum að ganga.
Shaul staðfestir þetta einnig í bréfi
sínu til Galatamanna:
„Til
frelsis frelsaði Kristur oss. Standið því stöðugir og látið ekki
aftur leggja á yður ánauðarok.“
Galatabréfið 5.1. Ánauðarokið sem Shaul vísar til er ekki Torah,
hann er að tala um kennslu umskurnarinnar sem forsendu hjálpræðis,
kennslu sem leiðir til kenningar um réttlætingu vegna verka.
Það er mikilvægt að átta sig á því að
Torah var aldrei ætlað að vera byrði og það var Yahushua sem talaði
um að gefa „ljúft
ok og létta byrði.“
Þetta var staðfest í messíönsku
ritningunum þegar Yahushua sagði:
„Komið til mín, allir þér sem erfiði hafið og
þungar byrðar, og ég mun veita yður hvíld. Takið á yður mitt ok og
lærið af mér, því að ég er hógvær og af hjarta lítillátur, og þá
munuð þér finna hvíld sálum yðar.
Því að
mitt ok er ljúft og byrði mín létt.“
Mattithyahu 11.28-30.
Hann sagði líka:
„Ef þér eruð stöðugir
í
orði mínu,
eruð þér sannir lærisveinar mínir og munuð þekkja sannleikann, og
sannleikurinn mun gjöra yður frjálsa.“
Yahanan 8.31-32.
Torah er orð hans og Torah er
sannleikur. (Sálm. 119.142;
Yahanan 17.17). Þess vegna mun Torah gera ykkur frjáls. Ya´akov
lýsir Torah sem
„fullkomnu Torah
frelsisins.“ Ya´akov (Jakobsbréfið)
1.25.
Mosheh sagði að það væri ekki of erfitt
að halda Torah. „Þetta boðorð, sem ég legg fyrir þig í dag, er þér
eigi um megn, og það er eigi fjarlægt þér.“
Devarim (5. Mós.) 30.11.
Yahanan (Jóhannes) staðfestir að Torah
sé ekki byrði þegar hann segir: „Því
að í þessu birtist elskan til Elóhíms, að vér höldum hans boðorð.
Og boðorð hans eru ekki þung.“
1 Yahanan 5.3.
Yahushua hélt áfram tilgangi og áætlun
YHWH, en í stað þess að leysa Ísrael undan líkamlegri ánauð, eins og
þeir væntu, leysti hann þá undan andlegri ánauð. Hlýðni við Torah
taldist aldrei nokkurn tíma vera ánauð – það eru alltaf menn sem
settu aðra menn í ánauð – aldrei YHWH. Okkar Elóhím þráir að við
veljum sjálf að verða þjónar hans, hann tekur fólk aldrei gegn vilja
þess. Þess vegna er ekki viðeigandi að tala um Torah hans sem byrði
eða ok sem hneppi fólk í ánauð.
Þú verður að vera frjáls til að hlýða
Torah og ef þú getur ekki hlýtt Torah ertu sjálfsagt ekki frjáls.
Spurningin er: Ertu frjáls til að
hlýða? Ef þú hlýðir ekki Torah ertu í ástandi lögleysis – sem er
synd. Ef þú lifir í synd, þá ertu ekki frjáls, heldur þræll
syndarinnar.
Misbrestur í því að skilja Torah og
tilgang þess hefur valdið miklum ruglingi í kristindómnum.
Torah var gefið af YHWH til Yisra´el og
alls mannkyns til að leiða það leið réttlætisins. Það á að kenna
öllu mannkyninu hvernig YHWH vill að við lifum. Það setur þeim sem
fylgja YHWH ákveðin mörk sem eru gerð þeim til verndar og varðveislu
– það leiðir til lífs.
Nú skulum við líta á niðurstöðu ráðsins
í Jerúsalem varðandi heiðingjana sem tóku trú:
„Ég lít því svo á, að eigi
skuli íþyngja heiðingjum þeim, er snúa sér til Elóhíms, heldur rita
þeim, að þeir haldi sér frá öllu, sem flekkað er af skurðgoðum, frá
saurlifnaði, frá kjöti af köfnuðum dýrum og frá blóði. Frá fornu
fari hafa menn prédikað Móse í öllum borgum. Hann er lesinn upp í
samkundunum hvern hvíldardag.“
Post. 15.19-21.
Niðurstaðan var sú að láta heiðingjana
fá fjögur atriði strax í upphafi sem þeir áttu að hlýða þegar þeir
komust til sannleikans. Öldungarnir í Yahrushalayim (Jerúsalem)
ætluðu þessu að vera upphafspunktur fyrir nýja í trúnni, sem myndu
síðan læra annað smátt og smátt þegar þeir heyrðu Móse prédikaðan og
lesinn upp í samkundunum hvern hvíldardag, en hin kristna „kirkja“
hefur tekið þennan ritningarstað og snúið þessu upp í þann skilning
að aðeins fjögur
boðorð eigi við um heiðna sem taki trú.
Þessi fjögur boðorð finnast öll í Torah
og voru ekki ný boðorð sem öldungarnir rituðu.
Trúuðu Hebrearnir höfðu þekkt í Torah
allt sitt líf. Heiðingjarnir komu, aftur á móti, úr heiðnum
menningum og réttlátur lífsmáti í samræmi við Torah var þeim
framandi.
Þeir gátu ekki samlagast á einni nóttu
þannig að Ya´akov lét þá fá mikilvæg grundvallaratriði til að byrja
með. Þetta var gert með þeim skilningi að Móse væri prédikaður í
öllum borgum og lesinn í samkundunum hvern hvíldardag. Með öðrum
orðum: Komið þeim í samfélag trúaðra, fáið þeim nauðsynleg
grundvallaratriði og beinið þeim í samkunduna hvern hvíldardag –
ekki sunnudag – þar sem Torah er lesið og kennt, svo þeir geti lært
og vaxið í trúnni.
Hefð er fyrir því að í samkundunum sé
Torah lesið í ákveðinni tímaröð á hverju ári. Torah er skipt í
ákveðna hluta sem eru lesnir í gegn á heilu ári. Þegar því er lokið,
er Torah bókrollunni rúllað aftur til baka og byrjað er upp á nýtt.
Ekki voru neinar bundnar „Biblíur“ til og fáir áttu Torah bókrollur,
þannig að samkunduhúsið var yfirleitt eini staðurinn þar sem fólk
gat heyrt, lesið og rannsakað Torah. Ætlunin var sú að heiðnir sem
höfðu tekið trú myndu heyra, lesa og rannsaka Torah til að byggja
upp þekkingu og auka hlýðni sína en ætlunin var alls ekki sú að
takmarka heiðingjana við aðeins fjögur boðorð.
Bréfið til heiðingjanna sem höfðu tekið
trú sagði þeim því að halda að minnsta kosti fjögur atriði Torah
strax. Gert var ráð fyrir að þeir færu í samkundurnar á hvíldardögum
(sem þýðir að þeir hlýddu líka boðorðunum varðandi hvíldardaginn) og
þar myndu þeir læra það sem uppá vantaði í Torah. Hvers vegna væri
þeim sagt að fara í samkundurnar og læra Móse (Torah) ef þeim hefði
ekki verið ætlað að hlýða? Svarið er augljóst: Hinir heiðnu sem
höfðu tekið trú áttu að læra og hlýða Torah eins og hinir hebresku,
vegna þess að þeir voru allir hluti af Ísraelsríki og undir sama
Torah.
Boðorðin tíu hafa vissulega átt að vera
í heiðri höfð og hvað hlýðni við Torah varðaði þá var enginn munur á
hebreum sem trúðu og heiðnum sem höfðu tekið trú. Hinir heiðnu áttu
bara margt ólært ennþá.
Torah og sáttmálarnir
Ein helsta ástæða þess að
kristindómurinn hefur vikið frá Torah er vegna
grundvallarmisskilnings varðandi sáttmálana. Sú kenning að kirkjan
hafi komið í stað Ísraels og að náð hafi komið í stað Torah á sér
enga stoð í ritningunum og er einfaldlega leið fyrir menn til að
útskýra breytingarnar sem hafa átt sér stað í kristindómnum síðustu
tvö þúsund ár.
Þetta er mjög hættuleg kenning sem
hefur gegnsýrt stóran hluta kristindóm nútímans. Þessi kenning
afbakar algjörlega áætlun skaparans um alheiminn eins og lýst er í
ritningunum og sýnt í gegnum sáttmála hans. Hún réttlætir lögleysi
með því að tala fyrir því að Torah hafi verið afnumið og segja að
Torah hafi aðeins verið fyrir „gyðinga.“ Þetta kemur kristindómnum í
bobba vegna þess að Messías – sem er Orðið í holdi – hlýddi
boðorðunum og leiðbeindi þeim sem elskuðu hann um að hlýða boðorðum
hans – sem eru ekki bara það að elska hvert annað, eins og er svo
oft kennt (Yahanan (Jóhannes) 14.) Við höfum þegar séð að hann tók
það sérstaklega fram að hann kom ekki til að afnema Torah
(Mattityahu 5.17) eða breyta því á nokkurn hátt.
Að mestu leyti kennir kristindómurinn
það að fyrir fyrstu komu Messíasar hafi maðurinn verið undir
lögmálinu og þegar Yahushua hafi „uppfyllt“ lögmálið hafi það verið
afnumið og tími náðarinnar gengið í garð.
Málsvarar þessarar kenningar segja í
raun að Ísrael hafi verið undir
lögmálinu en að kirkjan sé
undir náð. Þetta er kjarni staðgengilsguðfræðinnar, að kirkjan hafi
komið í stað Ísraels.
Með því að fjalla um Torah og náð sem
andstæður er verið að gera lítið úr gildi Torah og gera það að
einhverju tímabundnu og úreltu sem er þýðingarminna en náð. Þessi
kennsla skapar mjög hættulega og ruglingslega sýn fyrir kristna
vegna þess að það setur þá á vissan hátt í beina mótstöðu við
áætlun, vilja og Orð YHWH. Torah og náð er ætlað að starfa saman í
lífi allra trúaðra. Einstaklingur verður hólpinn fyrir náð en þarf
að lifa lífinu í samræmi við kennsluna og leiðbeiningarnar sem eru í
Torah.
Kristindómurinn vísar oft í nýja sáttmálann
þegar hann nefnir náðina og þetta tvennt er greinilega tengt.
Vandinn er sá að fæst kristið fólk veit hvað nýi sáttmálinn er eða
hvar hann er að finna í ritningunum. Það er ómögulegt að skilja hinn
svokallaða „nýja“ sáttmála án þess að skilja „gamla“ sáttmálann.
Við lesum í ritningunum að YHWH gerði sáttmála
við Avram sem síðar fékk nýja nafnið Avraham.
YHWH sagði Avram að öll jörðin myndi blessun
hljóta í gegnum hann, en fyrst myndu afkomendur hans lenda í ánauð.
Við sáum það rætast þegar Ísraelsmenn voru í ánauð í Mitsrayim
(Egyptalandi) og síðar leystir í gegnum Moseh.
Eftir að Ísraelsmenn, ásamt miklum fjölda af
alls konar lýð, fóru frá Mitsrayim var þeim gefið tækifæri til að
ganga í brúðkaupssáttmála við YHWH. Lýðurinn yrði brúðurin og hann
eiginmaðurinn.
Sáttmálinn sem var gerður, brotinn og
endurnýjaður á Sínaífjalli var síðar endurnýjaður á Hórebfjalli áður
en Yahushua (Jósúa) leiddi Ísrael inn í fyrirheitna landið.
„Þér
standið í dag allir frammi fyrir YHWH, Elóhím yðar: höfuðsmenn yðar,
ættkvíslir yðar, öldungar yðar, tilsjónarmenn yðar, allir karlmenn í
Ísrael, börn yðar og konur og
útlendingar þínir, sem eru í herbúðum þínum, bæði viðarhöggsmenn og
vatnsberar þínir, til þess að
gangast undir sáttmála YHWH, Elóhíms þíns, og í eiðfest samfélag við
hann, er YHWH Elóhím þinn gjörir við þig í dag, til þess að hann
gjöri þig í dag að sínum lýð og hann sé þinn Elóhím, eins og hann
hefir heitið þér og eins og hann hefir svarið feðrum þínum, Avraham,
Yitshaq og Ya´akov. En ég gjöri ekki
þennan sáttmála og þetta eiðfesta samfélag við yður eina, heldur
bæði við þá, sem standa hér með oss í dag frammi fyrir YHWH Elóhím
vorum,
og einnig við þá, sem
ekki eru hér með oss í dag.“
Devarim (5. Mós.) 29.10-15.
Rétt eins og Sínaísáttmálinn tók með allan
fjöldann sem var með Ísrael, tók endurnýjaði sáttmálinn á
Hórebfjalli einnig til útlendinganna sem dvöldu með Ísrael. Hann var
einnig gerður við þá sem stóðu þarna þann dag
sem og
þá sem voru ekki með þeim þann dag.
Ísraelshús drýgði hór og fékk skilnaðarbréf
YHWH. Þar af leiðandi dreifðust ættkvíslirnar um alla jörð og
glötuðu einkenni sínu, þótt því væri spáð að einn daginn myndi þeim
verða safnað saman og þær endurreistar (Hósea 1.1-11).
Til þess að endurreisnin geti átt sér stað
verður Ísrael að safnast aftur saman og endurreisa verður samfélagið
með því að endurnýja sáttmálann – hjúskaparheitin. Þess vegna
skipaði Yahushua lærisveinum sínum að „fara til týndra sauða af
Ísraelsætt.“ (Matt. 15.24). Tilgangur hans var skýr og í samræmi við
fyrirheit um endurnýjaðan sáttmála – ekki nýjan sáttmála.
Fyrirheitið um endurnýjaðan sáttmála og
endurreisn var gefið í gegnum Yirmeyahu (Jeremía) spámann:
„Sjá, þeir dagar munu koma segir YHWH að
ég mun gjöra nýjan sáttmála við Ísraels hús og
Júda hús, ekki eins og þann
sáttmála, er ég gjörði við feður þeirra, þá er ég tók í hönd þeirra
til þess að leiða þá út af Egyptalandi, sáttmálann sem þeir hafa
rofið, þótt ég væri herra þeirra segir YHWH. En í þessu skal
sáttmálinn fólginn vera, sá er ég gjöri við Ísraels hús eftir þetta
segir YHWH: Ég legg Torah mitt þeim í brjóst og rita það á
hjörtu þeirra, og ég skal vera þeirra Elóhím og þeir skulu vera mín
þjóð. Og þeir skulu ekki framar
kenna hver öðrum, né einn bróðirinn öðrum, og segja: Lærið að þekkja
YHWH, því að þeir munu allir þekkja mig, bæði smáir og stórir segir
YHWH. Því að ég mun fyrirgefa misgjörð þeirra og ekki framar minnast
syndar þeirra.“
Yirmeyahu 31.31-34.
Kjarni hins endurnýjaða sáttmála er sá að
Torah er í huga okkar og ritað á hjarta okkar, en ekki aðeins orð á
bókrollum eða steini.
„Seg því
við Ísraelsmenn: Svo segir Adonaí YHWH: Eigi er það yðar vegna,
Ísraelsmenn, að ég læt til mín taka, heldur vegna míns heilaga
nafns, sem þér hafið vanhelgað meðal þjóðanna, hvar sem þér komuð.
Og ég mun helga mitt hið mikla nafn, sem vanhelgað var meðal
þjóðanna, það er þér vanhelguðuð meðal þeirra, til þess að þjóðirnar
viðurkenni, að ég er YHWH, segir Adonaí YHWH þá er ég auglýsi
heilagleik minn á yður í augsýn þeirra. Ég mun sækja yður til
þjóðanna og saman safna yður úr öllum löndum og flytja yður inn í
yðar land. Ég mun stökkva hreinu vatni á yður, svo að þér verðið
hreinir, ég mun hreinsa yður af öllum óhreinindum yðar og
skurðgoðum. Og ég mun gefa yður nýtt
hjarta og leggja yður nýjan anda í brjóst, og ég mun taka
steinhjartað úr líkama yðar og gefa yður hjarta af holdi. Og ég mun
leggja yður anda minn í brjóst og koma því til vegar, að þér hlýðið
boðorðum mínum og varðveitið setninga mína og breytið eftir þeim.“ Yehezeqel (Esekíel) 36.22-28.
Þetta er það sem Yahushua vann að þegar
hann var á jörðu. Hann þráir að við höfum Torah hans í hjarta og
huga og hlýðum vegna elsku og þrá til að þekkja hann. Þegar við
bjóðum Yahushua „inn í hjarta okkar“ og meðtökum hjálpræði fyrir trú
– erum við að biðja hið Lifandi Orð YHWH, lifandi Torah að umskera
hjarta okkar. Þegar við erum dýfð í vatn (skírð) hreinsum við okkur
og biðjum YHWH að leggja anda sinn í okkur. Í gegnum þetta ferli
skráir hann Torah á hjarta okkar og huga svo að við megum hafa
endurnýjað hjarta til að hlýða honum og byrja að lifa réttlátu,
fráteknu lífi. Þetta er endurnýjaði sáttmálinn og hann snýst
algjörlega um Torah.
Endurnýjaði sáttmálinn er gerður á
milli YHWH og húss Ísraels og húss Júda. Endurnýjaði sáttmálinn er
ekki gerður við nýja og aðgreinda hreyfingu sem kallast „kristin
kirkja“ eða „líkami krists.“ Sáttmálinn er endurnýjaður við sömu
aðila og áttu hlut að fyrri sáttmálanum – Ísrael. Rétt eins og
Ísrael samanstóð af fjölda alls konar fólks eftir brottförina frá
Mitsrayim, samanstendur Ísrael í dag af fráteknum lýð, blönduðum
fjölda fólks sem er ekki endilega beinir afkomendur Avrahams,
Yitshaqs og Ya´akovs – þótt margir séu það örugglega.
Messías mun safna saman sauðum sínum:
„Sjá, fyrir því munu þeir dagar koma segir
YHWH að ekki mun framar sagt verða: Svo sannarlega sem YHWH lifir,
sá er leiddi Ísraelsmenn út af Egyptalandi, heldur: Svo sannarlega
sem YHWH lifir, sá er leiddi Ísraelsmenn út úr landinu norður frá og
úr öllum þeim löndum, þangað sem hann hafði rekið þá.
Og ég mun flytja þá aftur til lands þeirra,
sem ég gaf feðrum þeirra. Sjá, ég mun senda út marga fiskimenn segir
YHWH og þeir munu fiska þá, og eftir það mun ég senda marga
veiðimenn, og þeir munu veiða þá á hverju fjalli, á hverri hæð og í
bergskorunum.“
Yirmeyahu (Jeremía) 16.14-16.
Þess vegna kallaði Yahushua lærisveina
sína „mannaveiðara.“ (Matt.4.19; Mark. 1.17). Þetta er nákvæmlega
það sem hann kom til að gera en kristindómurinn hefur ekki náð að
skilja og kenna heildarmyndina og hefur hulið verk Messíasar. Þeir
hafa einblínt svo mikið á að Jesús sé „persónulegur frelsari“ og að
„byggja kirkju hans“ að þeir hafa misst af grundvallartilgangi
þjónustu hans, sem felur í sér það að safna saman hinum útskúfuðu og
endurreisn Ísraels – bæði í gegnum fyrstu og seinni komu hans.
Sú hugmynd að kirkjan hafi komið í stað
Ísraels er byggir á skilningsleysi á sáttmálunum. Ekkert getur komið
í stað Ísraels, en þú verður að skilja að Ísrael samanstendur af
þeim sem hafa umskorið hjarta, ekki aðeins erfðafræðilegum
afkomendum ættkvíslanna tólf. Ef þú ert hluti af fjölskyldu Elóhíms
verðurðu að taka til þín sáttmálann og sameinast Ísrael –
olíuviðnum.
Þetta er það sem Shaul átti við með því
að vera „ágræddur“ við Ísrael (11. kafli Rómverjabréfsins).
Þegar Shaul sagði að
„allur
Ísrael myndi frelsaður verða“
(Róm. 11.26) var hann ekki
að alhæfa að allir „gyðingar“ eða allir
erfðafræðilegir afkomendur ættkvíslanna tólf myndu frelsast á
undraverðan hátt einhvern tíma í framtíðinni. Hann var fremur að
vísa til allra þeirra sem eru niðjar Avrahams (Galatabréfið 3.29),
sem deila trú og trúfesti Avrahams – allir sem eru ágræddir á tréð
eru Ísrael. Því munu allir, þegar tíminn er réttur, sem tilheyra
Ísrael verða hólpnir samkvæmt sáttmálanum (Yeshayahyu 27.9;
Yirmeyahu 31.33).
Í þjónustu Messíasar getum við séð
skýrt hvernig hann notar tungumál brúðkaupsins til áherslu á tilgang
þjónustu sinnar. Hann sat við síðustu kvöldmáltíðina með tólf
fulltrúum ættkvísla Ísrael – tákn um sameinað ríki hans – brúði
sinni. Í fornri austrænni menningu var þessi máltíð hefðbundin
máltíð brúðar og brúðguma þegar þau samþykktu skilmála brúðkaupsins.
Þetta innsiglar samkomulagið (sáttmálann) áður en brúðguminn fer
burt til að „undirbúa stað“ fyrir brúði sína. Á meðan brúðguminn er
í burtu undirbýr brúðurin sig, hreinsar sig og heldur sér hreinni
„án bletts eða hrukku“ og lærir háttu eiginmannsins. Brúðguminn fór
að jafnaði og undirbjó stað fyrir sig og brúði sína með því að
byggja ofan á hús föður síns og þegar brúðkaupsheimilið var tilbúið
sneri brúðguminn aftur „sem þjófur að nóttu“ til að krefjast brúðar
sinnar. Þá var haldin veisla og þau innsigluðu sambandið.
Ísrael er brúðurin sem Yahushua mun
snúa aftur til að krefjast – ekki kirkjan – og brúðurin mun
samanstanda af öllum þeim sem trúa og eru tilbúnir. Ef þú ert hluti
af Ísrael, ertu í sáttmálanum og Torah er óaðskiljanlegur hluti af
þeim sáttmála.
Endurnýjaði sáttmálinn var innsiglaður
af Yahushua í því sem er almennt kallað „síðasta kvöldmáltíðin.“
„Eins
tók hann kaleikinn eftir kvöldmáltíðina og sagði: Þessi kaleikur er
hinn
endurnýjaði
sáttmáli í mínu blóði, sem fyrir yður er úthellt.“
Lúk. 22.20. Í mörgum nútímaþýðingum segir: „Þessi
kaleikur er hinn nýi sáttmáli“ sem
er röng þýðing. Orðið sem er þýtt sem „nýr“ er kainee sem þýðir:
„endurglætt eða endurnýjað.“
Yahushua var meðalgangari hins
endurnýjaða sáttmála, rétt eins og Mosheh var meðalgangari
Sínaísáttmálans. Taktu eftir því að það voru engir heiðingjar við
síðustu kvöldmáltíðina, aðeins Ísraelsmenn. Það voru ekki allar
ættkvíslirnar tólf, en þeir voru samt greinilega fulltrúar þeirra,
rétt eins og þegar Nehemía og Esra endurvígðu musterið (Esra 6.17).
Því var hinum endurnýjaða sáttmála spáð yfir Ísrael og hann var
gerður við Ísrael. Sú hugmynd að YHWH sé á einhvern hátt búinn að
ljúka sér af með Ísrael er fjarstæð því ef hann hefur lokið sér af
með Ísrael þá er sáttmálunum lokið og engin fyrirheit fyrir okkur
varðandi endurlausn.
Það er ekki hægt að aðskilja Ísrael frá
hinum endurnýjaða sáttmála því án Ísraels en enginn endurnýjaður
sáttmáli. Shaul sagði skýrt: „Ísraelsmenn. Þeir
fengu sonarréttinn, dýrðina, sáttmálana, Torah, helgihaldið og
fyrirheitin. Þeim tilheyra og
feðurnir, og af þeim er Messías kominn sem maður, hann sem er yfir
öllu, Elóhím, blessaður um aldir. Amen.“
Rómverjabréfið 9.4-5.
Heiðingjar ganga aðeins inn í hinn endurnýjaða
sáttmála í gegnum Ísrael og ef þér hefur verið kennt annað – hefur
þér verið kennd lygi. Ef þú áttar þig á þessum sannleika geturðu séð
uppfyllingu spádómsins eiga sér stað í lífi þínu. Spámaðurinn
Yirmeyahu sagði þetta, strax eftir að hafa spáð fyrir um
fiskimennina og veiðimennina:
„...til þín munu þjóðir
(heiðingjar) koma frá endimörkum jarðar og segja: Lygar einar hafa
feður vorir hlotið að eign, fánýta guði, og enginn þeirra er að
neinu gagni. Getur maðurinn gjört sér guði? Slíkt eru engir guðir!
Fyrir því vil ég í þetta sinn kenna þeim. Ég vil láta þá kannast við
kraft minn og styrkleika, og þeir skulu viðurkenna, að nafn mitt er
YHWH.“ Yirmeyahu 16.19-21.
Spámaðurinn
Yeshayahu
sagði þetta varðandi hjálpræði heiðingjanna:
„Svo segir YHWH:
Varðveitið réttinn og gjörið það, sem rétt er, því að hjálpræði mitt
er í nánd og réttlæti mitt birtist bráðlega.
Sæll er sá maður, sem gjörir þetta, og það
mannsbarn, sem heldur fast við það, sá sem gætir þess að vanhelga
ekki hvíldardaginn og varðveitir hönd sína frá því að gjöra nokkuð
illt. Eigi má útlendingurinn, er gengið hefir YHWH á hönd, segja:
YHWH mun skilja mig frá lýð sínum! Og eigi má geldingurinn segja: Ég
er visið tré! Því að svo segir YHWH: Geldingunum, sem halda
hvíldardaga mína og kjósa það, sem mér vel líkar, og halda fast við
sáttmála minn, þeim vil ég gefa
minningarmark og nafn í húsi mínu og á múrveggjum mínum, sem er
betra en synir og dætur. Eilíft nafn vil ég gefa þeim, það er aldrei
mun afmáð verða. Og útlendinga, sem gengið hafa YHWH á hönd til þess
að þjóna honum og til þess að elska nafn YHWH, til þess að verða
þjónar hans alla þá, sem gæta þess
að vanhelga ekki hvíldardaginn og halda fast við minn sáttmála,
þá mun ég leiða til míns heilaga fjalls og gleðja þá í bænahúsi
mínu. Brennifórnir þeirra og sláturfórnir skulu vera mér þóknanlegar
á altari mínu. Því að hús mitt skal nefnast bænahús fyrir allar
þjóðir. Hinn alvaldi YHWH segir:
Þegar ég safna saman hinum burtreknu af Ísrael, mun ég og safna
mörgum auk þeirra!“
Yeshayahu 56.1-8.
Það að varðveita réttinn og gjöra það,
sem rétt er vísar sérstaklega til Torah. Heiðingjunum er sagt að „ganga
á hönd“ og „halda fast við“
sáttmálann. Þetta gefur þá hugmynd að einhver sé að reyna að taka
það frá þeim – sem er nákvæmlega það sem er að gerast í dag. Þegar
heiðingjarnir snúa aftur til sannleikans og halda fast við
sáttmálann segja kristnir þeim að þeir séu að setja sig „undir
lögmálið“ og sumir „gyðingar“ segja þeim að þeir geti ekki hlýtt
Torah. Spjótin standa á þeim úr öllum áttum og það er þess vegna sem
spámaðurinn færir þeim þessi uppörvandi orð. Sama hvað gerist, láttu
engan fá þig til að halda eða trúa því að „YHWH
hafi skilið þig frá lýð sínum!“
Ef þú hefur gengið inn í hinn
endurnýjaða sáttmála í gegnum Yahushua – veginn, sannleikann, lífið
og ljósið – hefurðu gengið inn í gegnum lifandi Torah og þú
tilheyrir Ísraelsríki. Hann gefur þér nafn sem er betra en synir eða
dætur og þú átt stað í húsi hans. Torah eru reglur húss hans.
Náð
Enginn er fullkominn og því getur
enginn orðið hólpinn án náðar YHWH. Vandinn hefst þegar fólk fer að
líta á náðina sem eitthvað nýtt og aðskilið frá Torah. Það trúir því
að þetta tvennt sé andstætt og að náðin hafi einhvern veginn unnið
baráttuna og komið í stað Torah.
Ísrael frelsaðist ekki fyrir hlýðni við
Torah. Það var talið réttlæti þeirra að hlýða Torah (Devarim 6.25)
en þeir voru aldrei réttlættir af verkum sínum.
Það er í gegnum velvilja hins Almáttuga
sem okkur býðst gjöf eilífs lífs. Þessi óverðskuldaði velvilji er
vegna þess sem YHWH gerði – það var ekkert sem við gátum gert til að
verðskulda það.
Það er ekkert sem hlýðni við Torah
getur gert til að öðlast þá gjöf. Við þörfnumst sömu trúar og
Avraham sýndi. Við þurfum að trúa fyrirheitum YHWH – fyrirheitunum
sem hann gaf í gegnum sáttmála sinn – og við þurfum að sýna trú
okkar í gjörðum okkar. „Eins
og líkaminn er dauður án anda, eins er og trúin dauð án verka.“
Ya´akov 2.16.
Náð og Torah vinna saman í fullkomnum
samhljómi. Torah sýnir okkur að við þörfnumst velvilja og þegar við
öðlumst gjöfina sem er fúslega gefin ættum við eðlilega að ganga veg
Torah til tjáningar á kærleika okkar og þakklæti.
Því miður hefur náðin verið álitin
eitthvað sem stendur algjörlega andspænis Torah og það eru alvarleg
mistök. Án Torah sem grunns, hefur náðin orðið mörgum sem leyfi til
að syndga. Torah veitti rammann sem mannkyninu var ætlað að lifa
innan. Orðið garður á hebresku er
gan
sem vísar til staðar sem er
afgirtur. Þegar maðurinn lifði í aldingarðinum, lifði hann innan
marka Torah.
Eftir syndafallið í garðinum og
brottrekstur Adams og Evu, þurfum við öll velvild til endurreisnar
til rétts samfélags við skapara okkar og náðin er því upphafið af
leið okkar til endurreisnar.
Torah sýnir okkur hvernig við göngum og
erum blessuð í gegnum velvild Elóhíms, en marfit missa af þeim
blessunum vegna þess að þeir ganga utan varnargerðis garðsins – utan
Torah – utan sáttmálans.
Blessanir og bölvanir
Að stórum hluta lýsa ritningarnar þrá
YHWH að finna fólk sem vill vera hlýðið hans forsendum og að þeir
sem eru í hans húsi virði og hlýði reglum hans. Þeir sem bera nafn
hans eru undir leiðbeiningum hans, rétt eins og börn hlýða foreldrum
sínum.
Ritningarnar eru fylltar fyrirheitum um
blessanir sem fylgja hlýðni þótt þær segi aldrei að hlýðni leiði til
hjálpræðis og Ísraelsmenn urðu aldrei hólpnir fyrir hlýðni við
Torah.
Hlýðni var alltaf tengd fyrirheitum
blessana, ekki hjálpræði, þótt hjálpræði sé tengt Torah á þann hátt
að sá sem öðlast hjálpræði ætti líka að vera hlýðinn við Torah.
Hvernig geturðu sannarlega sýnt trú þegar þú neitar að hlýða
leiðbeiningum þess sem frelsaði þig?
Trú okkar verður að koma frá trú á
Elóhím og fyrirheitin sem hann hefur gefið okkur í Orði sínu. Þessi
fyrirheit finnast í Torah og spámönnunum. YHWH lofar mörgum
blessunum ef við hlýðum og því er hlýðni okkar æfing í trú sem
leiðir til þessara blessana.
Kristnir vilja gjarnan tala um, heyra
um, lesa um og krefjast blessananna sem finnast í ritningunum, en
átta sig ekki á því að það eru oft skilmálar fyrir því að öðlast
blessun. Það sama á við um það að hljóta bölvun.
„Sjá, ég legg fyrir yður í dag blessun
og bölvun: blessunina, ef þér hlýðið
skipunum YHWH Elóhíms yðar, sem ég býð yður í dag, en bölvunina, ef
þér hlýðið ekki skipunum YHWH Elóhíms yðar
og víkið af þeim vegi, sem ég býð yður í dag,
til þess að elta aðra guði, sem þér eigi hafið þekkt.“ Devarim 11.26-28.
Bölvanirnar eru líka útlistaðar í
Devarim 28.15-68:
„En ef þú hlýðir ekki raustu YHWH Elóhíms þíns, svo að þú
varðveitir og haldir allar skipanir hans og lög, er ég legg fyrir
þig í dag, þá munu fram við þig koma og á þér hrína allar þessar
bölvanir...“ (15. vers).
„Allar þessar bölvanir munu koma fram á þér, elta þig og á þér
hrína, uns þú ert gjöreyddur, af því að þú hlýddir ekki raustu YHWH
Elóhíms þíns, að varðveita (shamar) skipanir hans og lög, þau er
hann fyrir þig lagði, og þær skulu fylgja þér og niðjum þínum
ævinlega sem tákn og undur. Fyrir því að þú þjónaðir ekki YHWH
Elóhím þínum með gleði og fúsu geði, af því að þú hafðir
allsnægtir...“ (45.-47. vers).
Margir vilja mótmæla þessu og segja að
YHWH hafi verið að tala til Ísrael, ekki kirkjunnar. Þetta er að
sjálfsögðu rétt, því það var engin „kirkja“ og það var enginn
kristindómur þegar þessi orð voru töluð.
Í dag er það þannig að ef einstaklingur
velur að trúa á Yahushua, hinn hebreska Messías, og fylgja Elóhím
Ísraels, er hann ættleiddur inn í þetta frátekna samfélag eða
„ágræddur lýður.“
Hann verður hluti af sáttmálanum sem
felur í sér blessanirnar og bölvanirnar.
Kristindómur og Torah
Með svolitlum lestri og bæn gæti hvaða
kristni einstaklingur sem er byrjað að fylgja Torah á skömmum tíma.
Ég sting upp á því að lesa yfir 15. kafla Postulasögunnar og fylgja
leiðbeiningunum þar – byrja á því nauðsynlegasta og lesa svo Torah
(Mósebækurnar) í gegn. Byrjaðu að lesa og rannsaka Torah og ganga í
sannleika eins og hann á við um kringumstæður þínar.
„Þér skuluð gæta þess að halda öll þau
boðorð, sem ég legg fyrir yður. Þú skalt engu auka við þau né heldur
draga nokkuð undan.“
Devarim 12.32.
Yahushua talaði alltaf fyrir því að
hlýða Torah en skammaði trúarleiðtogana fyrir að bæta við Torah og
fyrir að vera hræsnarar. Taktu þó eftir því að viðbótin er ekki eina
syndin, það er líka synd að draga undan. Trúarleiðtogar á tímum
Yahushua syndguðu með því að auka við Torah, hin nútímalega kristna
„kirkja“ syndgar með því að draga unda Torah og með því að kenna að
það hafi verið afmáð eða eigi ekki lengur við.
Sumt kristið fólk kallar einstakling
lögmálstrúar ef hann reynir að hlýða Torah á meðan það lifir sjálft
lífi lögleysis og reynir svo að leggja á aðra eitthvað sem er ekki
stutt af Torah en áttar sig ekki á því að það er þeirra eigin
lögmálstrú. Það er svona hræsni sem Shaul var að vísa til þegar hann
sagði:
„Allir hlutir eru
hreinum hreinir, en flekkuðum og vantrúuðum er ekkert hreint, heldur
er bæði hugur þeirra flekkaður og samviska.
Þeir segjast þekkja Elóhím, en afneita honum
með verkum sínum. Þeir eru viðbjóðslegir og óhlýðnir, óhæfir til
hvers góðs verks.“
Títusarbréfið 1.15-16.
Flest kristið fólk viðurkennir að það
þurfi að hlýða boðorðunum tíu og kristnir hópar hafa háð margar
baráttur fyrir dómstólum í Bandaríkjunum til að halda boðorðunum tíu
í skólum og dómshúsum. Mér finnst kaldhæðnislegt hversu ákaft þeir
vilja berjast fyrir boðorðunum tíu í ramma uppi á vegg og hversu
fljótir þeir eru að hunsa fjórða boðorðið sem fjallar um
hvíldardaginn.
Kristindómurinn er alltaf að reyna að
aðskilja sig frá því sem hann telur „gyðinglegt.“ Í stað þess að
hlýða bara Torah, reynir fólk alltaf að finna ástæður fyrir því að
þurfa ekki að hlýða Torah sem YHWH gaf.
Hugsaðu þér hvernig okkar himneski
faðir hlýtur að sjá þetta. Það getur verið mjög erfitt fyrir
foreldra þegar barnið hlýðir ekki skýrum fyrirmælum, en það er líka
mjög ánægjulegt þegar barnið gerir það sem þú segir því og hlýðir af
fúsum vilja og með gleði. Hjartarót Torah er það að við hlýðum –
ekki vegna umbunar – heldur út frá kærleika.
Hjarta okkar ákvarðar hvaða augum við
lítum Torah, hvort við sjáum það sem leiðbeiningar sem hjálpa okkur
eða sem lögmál sem hneppir okkur í þrældóm. Hlýðinn sonur er sá sem
tekur fúslega „leiðbeiningum“ frá föður sínum. Hann skilur að það er
honum til góðs og reynir því að læra, hlýða og hafa gagn af
leiðbeiningunum. Óhlýðni sonurinn tekur „lögmál“ föður sína og sér
það sem byrði – eitthvað sem hann sé neyddur til að hlýða. Hann
gerir allt sem hann getur til að finna leiðir til að hlýða ekki og
viðhorf hjarta hans leiðir oft til uppreisnar.
Lögleysi
Ef við hlýðum ekki Torah, erum við í
synd. Yahanan segir þetta greinilega:
„Hver
sem synd drýgir fremur og brot á Torah. Syndin er lögmálsbrot
[lögleysi].“
1 Yahanan (1. Jóhannesarbréf) 3.4.
„Og á því vitum vér, að
vér þekkjum hann, ef vér höldum boðorð hans. Sá sem segir: Ég þekki
hann, og heldur ekki boðorð hans, er lygari og sannleikurinn er ekki
í honum. En hver sem varðveitir orð hans, í honum er sannarlega
kærleikur til Elóhíms orðinn fullkominn. Af því þekkjum vér, að vér
erum í honum. Þeim sem segist vera stöðugur í honum, honum ber
sjálfum að breyta eins og hann breytti. Þér elskaðir, það er ekki
nýtt boðorð, sem ég rita yður, heldur gamalt boðorð, sem þér hafið
haft frá upphafi. Hið gamla boðorð er orðið, sem þér heyrðuð.“
1 Yahanan 2.3-7.
Torah og náð eru ekki andstæður, heldur
bandamenn í eilífri áætlun YHWH.
Trúargangan
Þegar við skiljum framgang náðar og
Torah og þegar við höfum öðlast gjöf fyrirgefningar er mikilvægt að
við byrjum að ganga með skapara okkar. Lífið er okkar ganga – þar
æfum við göngu okkar á hans vegi. Það er trúargangan sem allir
trúaðir menn þurfa að ganga.
Sem betur fer þurfum við ekki að ganga
í myrkri, því okkur hefur verið gefið ljós. Orð hans er lampi fóta
okkar og lýsir okkur veginn. (Sálm. 119.105). Torah er vegurinn sem
öll börn YHWH þurfa að ganga.
Ástæðan fyrir því að þetta er kallað
„ganga“ er sú að oft krefst það hreyfingar. Þessi trúarganga krefst
meira en trúar – hún krefst gjörða. Ef þú virkilega átt trú muntu
bæði
trúa
því sem hann segir og
gera
það sem hann segir.
Við hlýðum – ekki til að öðlast
hjálpræði því hjálpræðið er gjöf. Við hlýðum vegna þess að við höfum
sjálfviljug gefist Messíasi á hönd. Þeir sem fylgja Messíasi hafa
samþykkt að verða lærisveinar hans og þá er hlýðni vænst. Markmiðið
er að gera það sem hann segir okkur að gera, ekki það sem við
ákveðum að við ættum að gera.
Shaul (Páll) sagði:
„Hvað eigum vér þá að
segja? Eigum vér að halda áfram í syndinni til þess að náðin aukist?
Fjarri fer því. Vér sem dóum syndinni, hvernig ættum vér framar að
lifa í henni?“ Róm. 6.1-2. Hann er
að segja okkur að við ættum ekki að halda áfram að syndga vegna
náðarinnar og ef við eigum ekki að halda áfram að syndga, hlýtur það
að þýða að við eigum að lifa í samræmi við leiðbeiningar YHWH sem
finnast í Torah.
Þegar Yahushua sagði við lærisveina
sína: „Fylgið mér,“ var hann að bjóða þeim inn á veg lífsins. Hann
kallar okkur líka og segir:
„Takið á yður mitt ok og
lærið af mér, því að ég er hógvær og af hjarta lítillátur, og þá
munuð þér finna hvíld sálum yðar. Því að mitt ok er ljúft og byrði
mín létt.“
Mattityahu 11.29-30. Hann er lifandi
Torah og í honum finnum við sanna hvíld og líf, en til þess að sjá
þessi fyrirheit rætast í lífi okkar – verðum við að ganga.
Í lokin
Malakí spámaður vísar til tíma í
framtíðinni og þar er okkur bent á að minnast Torah.
„Því sjá, dagurinn kemur, brennandi sem ofn,
og allir hrokafullir og allir þeir er guðleysi fremja, munu þá vera
sem hálmleggir, og dagurinn sem kemur mun kveikja í þeim segir YHWH
allsherjar svo að hvorki verði eftir af þeim rót né kvistur. En yfir
yður, sem óttist nafn mitt, mun réttlætissólin upp renna með græðslu
undir vængjum sínum, og þér munuð út koma og leika yður eins og
kálfar, sem út er hleypt úr stíu, og þér munuð sundur troða hina
óguðlegu, því að þeir munu verða aska undir iljum yðar, á þeim degi
er ég hefst handa segir YHWH allsherjar.
Munið eftir Torah Móse þjóns míns, þess er ég á Hóreb fól setninga
og ákvæði fyrir allan Ísrael.
Sjá, ég sendi yður Elía spámann, áður en hinn
mikli og ógurlegi dagur YHWH kemur. Hann mun sætta feður við sonu og
sonu við feður, til þess að ég komi ekki og ljósti landið banni.“
Malakí 4.1-6
Það er ekkert boðorð í messíönsku
ritningunum sem býður heiðnum mönnum sem tekið hafa trú að hlýða
ekki Torah.
Messíönsku ritningarnar geta ekki
breytt Tanak (G.T.) á nokkurn hátt vegna þess að það er Tanak sem
staðfestir og styður þessar ritningar.
Nú ætti eftirfarandi ritningarstaður að vera skýr:
„Enda þótt
Torah væri gefið í gegnum Mosheh, komu náðin og sannleikurinn í
gegnum Yahushua Messías (Jesú Krist).“
Yahanan
(Jóh.) 1.17.
Á meðan náðin gefur okkur tækifæri
til að eiga líf, sýnir sannleikur Torah okkur hvernig við eigum að
lifa því lífi. Þetta er kjarni þjónustu Messíasar – bæði náð og
Torah eru andlegir hlutir sem leiða til lífs. Náð YHWH setur okkur
inn á veg lífsins og Torah er leiðin sem liggur til lífs. .
„Sælir eru þeir, sem þvo skikkjur sínar [fylgja boðorðum hans]. Þeir
fá aðgang að lífsins tré og mega ganga um hliðin inn í borgina.“
Opinberunarbókin 22.14.
Birt með leyfi höfundar
Íslensk þýðing: Sigrún Einarsdóttir
Bókin eftir Todd D. Bennett þar sem hann fjallar
um
hið heita umræðuefni „lögmál og náð.“
Samantektin hér að ofan er aðeins örlítið brot
úr þessari frábæru bók.
Hér er hægt að panta bókina:
http://www.shemayisrael.net/books.html
