Eftir:
Glenn McWilliams
Níu
arma ljósastikan er hið klassíska tákn Hanukkah og byggir á
rabbínískri goðsögn um mikið kraftaverk sem átti sér stað þegar
altarið var helgað á tíma uppreisnar Makkabeanna. Goðsögnin
segir frá því hvernig musterið var vanhelgað
af Antíokkíus
Epífanes og herjum hans. Þegar
Makkabear höfðu leyst Jerúsalem úr viðjum hans vildu þeir
endurhelga altarið og musterið. Samkvæmt Torah tekur það átta
daga. Vandamálið var það að það var bara til næg olía í
ljósastikuna fyrir einn dag. Prestarnir fylltu ljósastikuna (sem
hefur aðeins sjö lampa, en ekki níu) og vonuðu það besta.
Samkvæmt goðsögninni dugði olían til að halda ljósastikunni
logandi alla átta dagana. Þetta er dásamleg saga en því miður á
hún sér engan grunn í ritningunum eða Makkabeabókunum.
Sannleikurinn er sá að sagan af kraftaverki olíunnar var sögð
til þess að beina athyglinni frá Makkabeunum eða Hasmóneunum sem
urðu spilltir stjórnendur í Ísrael. Það voru Hasmonearnir sem að
lokum buðu Rómverjum að koma með hersveitir sínar til Ísrael til
að útkljá deilur.
Rómverjarnir komu, sáu og sigruðu. Það er kaldhæðnislegt að
fjölskyldan sem sá til þess að musterið og altarið væri helgað,
yrði síðar uppspretta eyðileggingar þess.
Fyrir
marga Gyðinga og messíanskt trúað fólk hafa Hanukkah ljósastikan
og „dreidel“ spilið orðið eins konar hebresk útgáfa af
jólatrénu. Eins hefur þessi vígsluhátíð orðið eins og hebresk
útgáfa af jólunum. Það er sorglegt að svo yndisleg hátíð hafi
verið yfirtekin af efnishyggju hins heiðna heims. Það er
kaldhæðnislegt að hátíðin sem fagnar sigri Ísraelsmanna þegar
átti að þvinga þá til að aðlaga sig að heiðnum siðum, skuli á
marga vegu vera orðin að hátíð heimslegra siða.
Það eru
nokkur þema í Hanukkah sögunni sem gott er að skoða. Fyrst getum
við hugsað um raunveruleika þess hve auðvelt það er, jafnvel
fyrir hina áköfustu trúmenn, að tapa áttum, eins og sást á
Hasmóneunum.
Við getum einnig skoðað hvernig okkar eigið líf, val og hegðun
hefur áhrif á hið lifandi musteri.
Á meðan
Hanukkah á að vera gleðileg fagnaðarhátíð, kunnum við þó að
upplifa einhverja hryggð yfir því að vita að við getum ekki
sannarlega fullnægt Torah eða þekkt fulla opinberun YHWH án
musterisins. Á jákvæðari nótum, getum við fagnað í fyrirheiti
þess að YHWH mun sannarlega endurreisa altarið og réttan stað
okkar í ríki hans.
Í
hjarta Hanukkah sögunnar er vígsla, eða helgun, musterisins.
Hanukkah snýst um aðskilnað, helgun, vígslu og baráttu gegn
samlögun.
Eftirfarandi eru einfaldar tillögur að lestri á dögum þessarar
hátíðar.
Fyrsti dagur:
Lestur
úr Daníelsbók, Makkabeabókum og 2. Mósebók. Sjónum er beint að
trúfesti YHWH í því að opinbera og uppfylla spádóm sinn og
raunveruleika eyðileggingar musterisins og merkingu þess.
Fyrsti
dagurinn fókusar á spádóminn og atburðarrásina sem leiddi til
Hanukkah, ásamt lögmálinu varðandi vígslu altarisins, eins og
það er í Torah. Daníel lifði og spáði frá Babýlon á 6. öld f.Kr.
Atburðirnir sem sagt er frá í Makkabeabókunum áttu sér stað á 2.
öld f.Kr.
Við
ættum að taka eftir því að spádómur getur ræst í mörgum stigum,
í fortíð, nútíð og framtíð. Því ætti okkur ekki að undra spádóm
Yeshua um framtíðaruppfyllingu orða Daníels (Matt. 24.15+).
Í
hjarta Hanukkah hátíðarinnar eða vígsluhátíðarinnar er baráttan
gegn freistingu þess að samlagast heiminum í kringum okkur
friðarins vegna. Makkabearnir stóðu gegn þessum þrýstingi af
miklum mætti.
Daníel
8.1-25
Á þriðja
ríkisári Belsasars konungs birtist mér, Daníel, sýn, eftir þá,
sem áður hafði birst mér. Og ég horfði í sýninni, og var þá, er
ég horfði, sem ég væri í borginni Súsa, sem er í Elamhéraði, og
ég horfði í sýninni og var ég staddur við Úlaífljótið. Þá hóf ég
upp augu mín og leit hrút nokkurn standa fram við fljótið.Hann
var tvíhyrndur, og há hornin, og þó annað hærra en hitt, og
spratt hærra hornið síðar upp. Ég sá hrútinn stanga hornum mót
vestri, norðri og suðri, og engin dýr gátu við honum staðist, og
enginn gat frelsað nokkurn undan valdi hans. Hann gjörði sem
honum leist og framkvæmdi mikla hluti. En er ég gaf nákvæmlega
gætur að, sá ég að geithafur nokkur kom vestan. Leið hann yfir
alla jörðina án þess að koma við hana, og hafurinn hafði afar
stórt horn milli augnanna. Hann kom til tvíhyrnda hrútsins, sem
ég sá standa fram við fljótið, og rann á hann í heiftaræði. Og
ég sá hann hitta hrútinn á síðuna, og hann varð mjög illur við
hann og laust hrútinn og braut bæði horn hans, svo að hrúturinn
hafði ekki mátt til að veita honum viðnám. Og hann fleygði honum
til jarðar og tróð hann undir, og mátti enginn frelsa hrútinn
undan valdi hans. Og geithafurinn framkvæmdi mjög mikla hluti,
en er máttur hans var sem mestur, brotnaði hornið mikla, og í
þess stað spruttu upp önnur fjögur, gegnt höfuðáttunum fjórum.
Og út frá einu þeirra spratt annað lítið horn og óx mjög til
suðurs og austurs og mót prýði landanna. Það óx og móti her
himnanna og varpaði til jarðar nokkrum af hernum og af
stjörnunum, og tróð þá undir. Já, það óx móti höfðingja hersins,
og það lét afnema hina daglegu fórn, og hans heilagi bústaður
var niður rifinn. Og herinn var framseldur ásamt hinni daglegu
fórn vegna misgjörðarinnar, og hornið varp sannleikanum til
jarðar, já, slíkt gjörði það og var giftudrjúgt. Þá heyrði ég
einn heilagan tala, og annar heilagur sagði við hinn, sem
talaði: Hvað á hún sér langan aldur þessi sýn um hina daglegu
fórn og um hinn hræðilega glæp, frá því er hann framselur
helgidóminn og herinn, svo að hann verði niður troðinn? Og hann
sagði við hann: Tvö þúsund og þrjú hundruð kveld og morgnar, og
þá mun helgidómurinn aftur verða kominn í samt lag. Þegar ég,
Daníel, sá þessa sýn og leitaðist við að skilja hana, þá stóð
allt í einu einhver frammi fyrir mér, líkur manni ásýndar. Og ég
heyrði mannsraust milli Úlaí-bakka, sem kallaði og sagði:
Gabríel, útskýr þú sýnina fyrir þessum manni. Og hann gekk til
mín, þar sem ég stóð, en er hann kom, varð ég hræddur og féll
fram á ásjónu mína. En hann sagði við mig: Gef gætur að, þú
mannsson, því að sýnin á við tíð endalokanna. Og meðan hann
talaði við mig, leið ég í ómegin til jarðar fram á ásjónu mína,
en hann snart mig og reisti mig aftur á fætur, þar er ég hafði
staðið. Og hann sagði: Sjá, ég kunngjöri þér, hvað verða muni,
þá er hin guðlega reiði tekur enda, því að sýnin á við tíð
endalokanna. Tvíhyrndi hrúturinn, sem þú sást, merkir konungana
í Medíu og Persíu, og hinn loðni geithafur merkir Grikklands
konung, og hornið mikla milli augna hans er fyrsti konungurinn.
Og að það brotnaði og fjögur spruttu aftur upp í þess stað, það
merkir, að fjögur konungsríki munu hefjast af þjóðinni, og þó
ekki jafnvoldug sem hann var. En er ríki þeirra tekur enda, þá
er trúrofarnir hafa fyllt mælinn, mun konungur nokkur upp rísa,
bæði illúðlegur og hrekkvís.Vald hans mun mikið verða, og þó
eigi fyrir þrótt sjálfs hans. Hann mun gjöra ótrúlega mikið tjón
og verða giftudrjúgur í því, er hann tekur sér fyrir hendur.Hann
mun voldugum tjón vinna og hugur hans beinast gegn hinum
heilögu. Vélræðum mun hann til vegar koma með hendi sinni og
hyggja á stórræði og steypa mörgum í glötun, er þeir eiga sér
einskis ills von. Já, hann mun rísa gegn höfðingja höfðingjanna,
en þó sundur mulinn verða án manna tilverknaðar.
1.
Makkabeabók 1.1-15
Alexander Filippusson frá Makedóníu vann sigur á Daríusi,
konungi Persa og Meda, eftir að hann fór frá landi Kitta.
Settist hann að völdum í stað Daríusar en hafði áður ríkt yfir
Grikklandi. Hann átti í sífelldum styrjöldum, tók hvert virkið
af öðru og lagði konunga að velli víða um lönd. Hann sótti fram
allt að ystu endimörkum jarðar og rændi fjölmargar þjóðir.
Enginn á jörðu mátti sín neins fyrir honum og gerðist hann
hrokafullur og drambsamur í hjarta. Hann safnaði óvígum her og
drottnaði yfir löndum, þjóðum og furstum sem urðu skattskyldir
honum. Þá varð hann sjúkur og fann að dauðinn nálgaðist. Kallaði
hann til sín tignustu þjóna sína, sem alist höfðu upp með honum
frá unga aldri, og skipti ríki sínu milli þeirra í lifanda lífi.
Er Alexander dó hafði hann ríkt í tólf ár. Þjónar hans tóku við
völdum hver á sínum stað. Að Alexander látnum létu þeir allir
krýna sig. Hið sama gerðu svo niðjar þeirra sem tóku við af
þeim. Var svo um langt árabil og komu þeir miklu illu til leiðar
á jörðinni. Afsprengi þeirra var hrakmennið Antíokkus Epífanes,
sonur Antíokkusar konungs. Hafði hann verið gísl í Róm og kom
til ríkis á eitt hundrað þrítugasta og sjöunda ári gríska
konungdómsins. Um þessar mundir tóku nokkrir Ísraelsmenn að snúa
baki við lögmálinu og afvegaleiddu marga. Þeir sögðu: „Við
skulum gera sáttmála við heiðingjana sem búa umhverfis okkur því
að margt hefur gengið okkur öndvert síðan við sögðum skilið við
þá.“ Þetta tal féll ýmsum vel í geð og urðu sumir landa þeirra
svo ákafir að þeir héldu til konungs sem gaf þeim leyfi til að
taka upp heiðna lifnaðarhætti. Byggðu þeir íþróttaleikvang í
Jerúsalem að heiðinni fyrirmynd, létu gera sér forhúð og gerðust
fráhverfir sáttmálanum heilaga. Þeir lögðu lag sitt við
heiðingja og létu kaupa sig til illra verka.
1.
Makkabeabók 1.16-24
Þegar
Antíokkus var orðinn fastur í sessi afréð hann að ná völdum í
Egyptalandi og drottna yfir báðum ríkjunum. Hann hélt gegn
Egyptum með mikinn her, stríðsvagna og fíla og stóran flota.
Hann lagði til orrustu við Ptólemeus, konung Egypta, sem bar
lægri hlut fyrir honum, var hrakinn á flótta og féllu margir
sárir. Lið Antíokkusar tók víggirtar borgir Egypta og mikið
herfang í landi þeirra. Þegar Antíokkus hafði unnið sigur á
Egyptum hélt hann árið eitt hundrað fjörutíu og þrjú með mikinn
herafla til Ísraels og Jerúsalem. Í ofurdrambi sínu gekk hann
inn í helgidóminn og tók gullaltarið og ljósastikuna og allt sem
henni heyrði, skoðunarbrauðaborðið, dreypifórnarbollana,
skálarnar, gullreykelsiskerin og fortjaldið. Krönsunum og allri
gullskreytingunni á forhlið musterisins lét hann fletta af. Hann
tók silfur og gull og verðmæt áhöld og allt sem hann fann af
fjársjóðunum sem í musterinu voru fólgnir. Þetta allt tók hann
og hafði með sér heim í land sitt. Hann olli blóðbaði og var
afar digurbarkalegur í tali.
1.
Makkabeabók 1.41-50
Konungur
sendi bréf um allt ríki sitt um að allir þegnar hans skyldu
verða ein þjóð. Bauð hann sérhverjum að snúa baki við siðum
sínum. Allar þjóðir lutu boði konungs og ýmsum í Ísrael
geðjaðist guðsdýrkun hans vel. Færðu þeir hjáguðum fórnir og
vanhelguðu hvíldardaginn. Konungur sendi boðbera til Jerúsalem
og borga Júdeu með bréf um að framandi siðum skyldi fylgt.
Brennifórnir, sláturfórnir og dreypifórnir skyldu aflagðar í
helgidóminum og afhelga átti hvíldardaga og hátíðir, saurga
musterið og svívirða prestana. Reisa skyldi ölturu, helgistaði
og hof fyrir goðin og fórna svínum og öðrum óhreinum dýrum.
Drengi mátti ekki framar umskera en sál þeirra saurga með alls
kyns flekkun og vanhelgun svo að lögmálið gleymdist og öllum
fyrirmælum þess yrði umsnúið.
1.
Makkabeabók 1.54-62
Fimmtánda dag kíslevmánaðar árið eitt hundrað fjörutíu og fimm
lét konungurinn reisa viðurstyggð eyðingarinnar á
fórnaraltarinu og reisa ölturu víðs vegar í borgum Júdeu. Fyrir
dyrum húsa og á götum úti var reykelsi brennt. Þær lögmálsbækur
sem fundust voru rifnar og brenndar. Fyndist sáttmálsbók í fórum
einhvers var hann dauðasekur að boði konungs og einnig sá sem
hafði mætur á lögmálinu. Mánuðum saman sættu Ísraelsmenn, sem
fundust í borgunum, grimmilegu aðkasti. Tuttugasta og fimmta dag
mánaðarins færðu þeir fórnir á altarinu sem reist var ofan á
fórnaraltarinu. Að fyrirmælum konungs voru konur, sem létu
umskera syni sína, teknar af lífi. Voru ungbörnin hengd um háls
þeirra. Einnig voru heimamenn þeirra og þeir sem önnuðust
umskurnina deyddir. En margir í Ísrael voru staðfastir og
staðráðnir í að eta ekkert óhreint.
1.
Makkabeabók 2.15-26
Þá komu
sendimenn konungs til Módein. Áttu þeir að þvinga menn til
fráhvarfs og knýja þá til að færa fórnir. Margir Ísraelsmenn
komu til fundar við þá. Mattatías og synir hans héldu hópinn.
Konungsmenn beindu orðum til Mattatíasar og sögðu: „Þú ert
virtur og mikils metinn leiðtogi hér í borg og nýtur stuðnings
sona og bræðra. Stíg þú fyrstur fram til að hlýðnast fyrirmælum
konungs svo sem allar þjóðir hafa gert, einnig Júdeumenn og þeir
sem eftir urðu í Jerúsalem. Þá munuð þið synir þínir verða vinir
konungs og sæmdir gulli og silfri og mörgum gjöfum.“ En
Mattatías svaraði og brýndi raustina: „Þótt allar þjóðir í ríki
konungs hlýði honum og snúi baki við trúarbrögðum feðra sinna og
kjósi allar að fara að boðum hans mun ég og synir mínir og
bræður samt fylgja sáttmála feðra okkar. Guð forði okkur frá að
gerast fráhverfir lögmálinu og ákvæðum þess. Við munum ekki
hlýða boðum konungs og ekki víkja til hægri eða vinstri frá
guðsdýrkun okkar.“
Hann hafði varla sleppt orðinu þegar Gyðingur nokkur gekk fram í
augsýn allra til að færa fórn á altarinu í Módein samkvæmt
fyrirmælum konungs. Er Mattatías sá það fylltist hann
vandlætingu og tók að skjálfa innra með sér. Brennandi af
réttlátri reiði þaut hann til og hjó manninn til bana við
altarið. Einnig deyddi hann konungsmanninn, sem átti að þvinga
aðra til að fórna, og reif altarið niður. Þannig varði hann
lögmálið af vandlætingu eins og Pínehas hafði breytt við Simrí
Salúson.
1.
Makkabeabók 3.45-60
Jerúsalem var sem óbyggð auðn,
ekkert barna hennar fór þar um.
Helgidómurinn var fótum troðinn,
útlendingar héldu virkinu
svo að það varð heiðingjum hæli.
Gleði var horfin Jakobi,
flauta og harpa þögnuð.
Júdas og menn hans söfnuðust saman og héldu til Mispa, gegnt
Jerúsalem, en Mispa hafði fyrr á tímum verið bænastaður
Ísraelsmanna. Daginn þann föstuðu þeir, klæddust hærusekk, jusu
ösku yfir höfuð sér og rifu klæði sín. Síðan luku þeir
lögmálsbókinni upp til að finna það sem heiðingjarnir leita
eftir hjá skurðgoðamyndum sínum. Þeir báru einnig skrúða
prestanna fram, frumgróðann og tíundirnar og sóttu nasírea sem
fullnað höfðu helgunardaga sína. Síðan hrópuðu þeir hárri röddu
til himins: „Hvað eigum við að gera við þetta og hvert á að fara
með þetta? Helgidómur þinn er fótum troðinn og svívirtur orðinn
og prestar þínir hryggir og niðurlægðir. Og nú hafa
heiðingjarnir sameinast gegn okkur til að uppræta okkur. Þú
veist hvað þeir hafa í hyggju með okkur. Hvernig eigum við að
standa í gegn þeim ef þú hjálpar okkur ekki?“ Síðan þeyttu þeir
lúðra og hrópuðu hástöfum.
Eftir þetta skipaði Júdas fyrirliða fyrir lið sitt. Stýrðu sumir
þúsund, aðrir fimm hundruð, hundrað, fimmtíu eða tíu manna
deildum. En eins og lögmálið kveður á um sendi hann þá heim til
sín sem voru að reisa sér hús, höfðu fastnað sér konu eða
plantað víngarð eða kenndu hræðslu.
Þá yfirgaf herinn búðir sínar og kom sér fyrir að nýju fyrir
sunnan Emmaus. Þar sagði Júdas: „Brynjið ykkur og hleypið kappi
í kinn. Búist til að berjast í bítið á morgun við þessa
heiðingja sem sameinast hafa móti okkur til að afmá okkur og
helgidóm okkar. Betra mun okkur að falla í orrustu en að horfa
upp á ógæfu þjóðar okkar og helgidómsins. En hver sem vilji
himinsins er, það lætur hann verða.“
1.
Makkabeabók 4.8-11
Þá sagði
Júdas við menn sína: „Óttist ekki fjölda þeirra og hræðist ekki
árás þeirra. Minnist þess hvernig feður okkar björguðust í
Rauðahafinu þegar her faraós elti þá. Nú skulum við hrópa til
himins að hann verði okkur náðugur og minnist sáttmálans við
feður okkar. Mun hann þá eyða þessum her fyrir augum okkar í
dag. Af því munu allir heiðingjar komast að raun um að sá er til
sem frelsar og bjargar Ísrael.“
1.
Makkabeabók 4.37-60
Allur
herinn safnaðist saman og gekk upp á Síonfjall. Þar fundu þeir
helgidóminn yfirgefinn og fórnaraltarið saurgað og hliðin
brennd. Kjarr var vaxið upp í forgörðunum svo að þeir voru
líkastir skóglendi eða fjalllendi og hliðarherbergi prestanna
höfðu verið rifin. Menn Júdasar rifu klæði sín, kveinuðu harmi
lostnir, jusu sig ösku og féllu til jarðar fram á ásjónur sínar.
Síðan þeyttu þeir merkilúðrana og hrópuðu til himins.
Þá bauð Júdas nokkrum manna sinna að herja á liðið í virkinu
meðan hann hreinsaði helgidóminn. Hann valdi presta sem eigi
höfðu látið flekkast og unnu lögmálinu. Hreinsuðu þeir
helgidóminn og fluttu saurguðu steinana á óhreinan stað. Þeir
ráðguðust um hvað gert skyldi við brennifórnaraltarið sem
svívirt var. Hugkvæmdist þeim það heillaráð að rífa það svo að
það minnti ekki framar á þá smán að heiðingjar höfðu saurgað
það.
Þeir rifu því fórnaraltarið niður og komu steinunum fyrir á
hentugum stað á musterisfjallinu þar til spámaður kæmi sem gæti
svarað því hvað gert skyldi við þá. Tóku þeir síðan óhöggna
steina eins og lögmálið segir til um og hlóðu nýtt altari sem
var eins og hið fyrra. Helgidóminn endurbættu þeir að utan sem
innan og vígðu forgarðana. Þeir gerðu ný helgiáhöld og báru
ljósastikuna, reykelsisaltarið og borðið inn í musterið. Þeir
brenndu síðan reykelsi á reykelsisaltarinu og tendruðu lampana á
ljósastikunni svo að birti í musterinu. Þeir lögðu brauð á
borðið og hengdu fortjaldið upp.
Þá var öllu lokið sem gera þurfti.
Þeir fóru árla á fætur. Var það tuttugasta og fimmta dag níunda
mánaðar, þ.e. kíslevmánaðar, árið eitt hundrað fjörutíu og átta.
Báru
prestarnir fram fórn samkvæmt lögmálinu á nýja
brennifórnaraltarið sem þeir höfðu reist. Á sama tíma árs og á
sama degi og heiðingjarnir svívirtu helgidóminn var hann
endurvígður með söng og leik á hörpu, gígjur og bumbur. Og
fólkið allt féll fram á ásjónu sína og tilbað og lofaði himininn
sem hafði veitt því sigursæld.
Vígslu fórnaraltarisins héldu menn hátíðlega í átta daga, báru
brennifórnir fram fagnandi huga og færðu heillafórn og
þakkarfórn. Þeir prýddu framhlið musterisins með gullsveigum og
skjöldum, endurnýjuðu hliðin og hliðarherbergi prestanna og
settu hurðir fyrir. Gífurlegur fögnuður ríkti meðal fólksins
yfir að smánin, sem heiðingjarnir ollu, var afmáð.
Ákvað Júdas og bræður hans og allur söfnuður Ísraels að árlega
skyldi endurvígslu fórnaraltarisins minnst með hátíð og fögnuði
og gleði í átta daga frá tuttugasta og fimmta degi
kíslevmánaðar. Um þessar mundir reistu þeir háa múra með sterkum
turnum umhverfis Síonfjall til að koma í veg fyrir að
heiðingjarnir kæmu á ný og saurguðu svæðið eins og áður.
2.
Mósebók 29.1-49
-1-
Þannig skalt þú að fara, er þú vígir þá til þess að þjóna mér í
prestsembætti: Tak eitt ungneyti og tvo hrúta gallalausa, -2-
ósýrt brauð og ósýrðar kökur olíublandaðar og ósýrð flatbrauð
olíusmurð. Skalt þú gjöra þau af fínu hveitimjöli. -3- Því næst
skalt þú láta þau í eina körfu og koma með þau í körfunni, ásamt
uxanum og báðum hrútunum. -4- Þú skalt koma með Aron og sonu
hans að dyrum samfundatjaldsins og lauga þá í vatni. -5- Síðan
skalt þú taka klæðin og skrýða Aron kyrtlinum, hökulmöttlinum,
höklinum og brjóstskildinum, og gyrða hann hökullindanum. -6- Þá
skalt þú setja vefjarhöttinn á höfuð honum og festa hið heilaga
ennishlað á vefjarhöttinn. -7- Þá skalt þú taka smurningarolíuna
og hella henni yfir höfuð honum og smyrja hann. -8- Síðan skalt
þú leiða fram sonu hans og færa þá í kyrtla, -9- gyrða þá
beltum, bæði Aron og sonu hans, og binda á þá höfuðdúka, að þeir
hafi prestdóm eftir ævarandi lögmáli, og þú skalt fylla hönd
Arons og hönd sona hans. -10- Síðan skalt þú leiða uxann fram
fyrir samfundatjaldið, og skulu þeir Aron og synir hans leggja
hendur sínar á höfuð uxanum. -11- En þú skalt slátra uxanum
frammi fyrir YHWH, fyrir dyrum samfundatjaldsins. -12- Síðan
skalt þú taka nokkuð af blóði uxans og ríða því á altarishornin
með fingri þínum, en öllu hinu blóðinu skalt þú hella niður við
altarið. -13- Og þú skalt taka alla netjuna, er hylur iðrin,
stærra lifrarblaðið, bæði nýrun og nýrnamörinn og brenna á
altarinu. -14- En kjöt uxans, húðina og gorið skalt þú brenna í
eldi fyrir utan herbúðirnar. Það er syndafórn. -15- Því næst
skalt þú taka annan hrútinn, og skulu þeir Aron og synir hans
leggja hendur sínar á höfuð hrútsins. -16- Síðan skalt þú slátra
hrútnum, taka blóð hans og stökkva því allt um kring á altarið.
-17- En hrútinn skalt þú hluta í sundur, þvo innyfli hans og
fætur og leggja það ofan á hin stykkin og höfuðið. -18- Skalt þú
síðan brenna allan hrútinn á altarinu. Það er brennifórn YHWH
til handa, þægilegur ilmur; það er eldfórn YHWH til handa. -19-
Þessu næst skalt þú taka hinn hrútinn, og skulu þeir Aron og
synir hans leggja hendur sínar á höfuð hrútsins. -20- En þú
skalt slátra hrútnum og taka nokkuð af blóði hans og ríða því á
hægri eyrnasnepil Arons og hægri eyrnasnepil sona hans og á
þumalfingur hægri handar þeirra og á stórutá hægri fótar þeirra
og stökkva blóðinu allt um kring á altarið. -21- Þú skalt taka
nokkuð af blóði því, sem er á altarinu, og nokkuð af
smurningarolíunni og stökkva því á Aron og klæði hans, og á sonu
hans og klæði sona hans ásamt honum, og verður hann þá helgaður
og klæði hans, og synir hans og klæði sona hans ásamt honum.
-22- Síðan skalt þú taka feitina af hrútnum: rófuna, netjuna, er
hylur iðrin, stærra lifrarblaðið, bæði nýrun og nýrnamörinn og
hægra lærið því að þetta er vígsluhrútur, -23- einn brauðhleif,
eina olíuköku og eitt flatbrauð úr körfunni með ósýrðu
brauðunum, sem stendur frammi fyrir YHWH. -24- Allt þetta skalt
þú leggja í hendur Aroni og í hendur sonum hans og veifa því sem
veififórn frammi fyrir YHWH. -25- Síðan skalt þú taka það af
höndum þeirra og brenna það á altarinu ofan á brennifórninni til
þægilegs ilms frammi fyrir YHWH. Það er eldfórn YHWH til handa.
-26- Því næst skalt þú taka bringuna af vígsluhrút Arons og
veifa henni sem veififórn frammi fyrir YHWH i. Hún skal koma í
þinn hlut. -27- Þú skalt helga veififórnarbringuna og
lyftifórnarlærið, sem veifað og lyft hefir verið, af
vígsluhrútnum, bæði Arons og sona hans. -28- Og skal Aron og
synir hans fá það hjá Ísraelsmönnum eftir ævarandi lögmáli, því
að það er fórnargjöf, og sem fórnargjöf skulu Ísraelsmenn fram
bera það af þakkarfórnum sínum, sem fórnargjöf þeirra til YHWH.
-29- Hin helgu klæði Arons skulu synir hans fá eftir hann, svo
að þeir verði smurðir í þeim og hendur þeirra verði fylltar í
þeim. -30- Sá af sonum hans, sem prestur verður í hans stað,
skal sjö daga skrýðast þeim, er hann gengur inn í
samfundatjaldið til að embætta í helgidóminum. -31- Þú skalt
taka vígsluhrútinn og sjóða kjöt hans á helgum stað, -32- og
skulu þeir Aron og synir hans eta kjöt hrútsins og brauðið, sem
er í körfunni, fyrir dyrum samfundatjaldsins. -33- Og þeir skulu
eta þetta, sem friðþægt var með, er hendur þeirra voru fylltar
og þeir helgaðir. En óvígður maður má eigi neyta þess, því að
það er helgað. -34- En verði nokkrar leifar af vígslukjötinu og
brauðinu til næsta morguns, þá skalt þú brenna þær leifar í
eldi. Það má ekki eta, því að það er helgað. -35- Þú skalt svo
gjöra við Aron og sonu hans í alla staði, eins og ég hefi boðið
þér. Í sjö daga skalt þú fylla hendur þeirra, -36- og á hverjum
degi skalt þú slátra uxa í syndafórn til friðþægingar og
syndhreinsa altarið, er þú friðþægir fyrir það, og skalt þú þá
smyrja það til þess að helga það. -37- Í sjö daga skalt þú
friðþægja fyrir altarið og helga það, og skal þá altarið verða
háheilagt. Hver sá, er snertir altarið, skal vera helgaður. -38-
Þetta er það, sem þú skalt fórna á altarinu: tvö lömb veturgömul
dag hvern stöðuglega. -39- Öðru lambinu skalt þú fórna að morgni
dags, en hinu lambinu skalt þú fórna um sólsetur. -40- Með öðru
lambinu skal hafa tíunda part úr efu af fínu mjöli, blönduðu við
fjórðung úr hín af olíu úr steyttum olífuberjum, og til
dreypifórnar fjórðung úr hín af víni. -41- Hinu lambinu skalt þú
fórna um sólsetur, og hafa við sömu matfórn og dreypifórn sem um
morguninn, til þægilegs ilms, til eldfórnar fyrir YHWH. -42-
Skal það vera stöðug brennifórn hjá yður frá kyni til kyns fyrir
dyrum samfundatjaldsins í augsýn YHWH. Þar vil ég eiga samfundi
við yður til að tala þar við þig, -43- og þar vil ég eiga
samfundi við Ísraelsmenn, og það skal helgast af minni dýrð.
-44- Ég vil helga samfundatjaldið og altarið; Aron og sonu hans
vil ég og helga, að þeir þjóni mér í prestsembætti. -45- Ég vil
búa á meðal Ísraelsmanna og vera þeirra Elóhím. -46- Og þeir
skulu viðurkenna, að ég er YHWH, Elóhím þeirra, sem leiddi þá út
af Egyptalandi, til þess að ég mætti búa meðal þeirra. Ég er
YHWH, Elóhím þeirra.
Annar dagur:
Horfum
til þess hvernig Yeshua hélt Hanukkah, hreinsaði musterið og
opinberaði að hann er hið lifandi musteri lifandi Elóhíms.
Jóh.
10.22-25
Nú var
vígsluhátíðin [Hanukkah] í Jerúsalem og kominn vetur. Yeshua
gekk um í súlnagöngum Salómons í helgidóminum. Þá söfnuðust
Gyðingar um hann og sögðu við hann: Hve lengi lætur þú oss í
óvissu? Ef þú ert Messías, þá seg oss það berum orðum. Yeshua
svaraði þeim: Ég hef sagt yður það, en þér trúið ekki. Verkin,
sem ég gjöri í nafni föður míns, þau vitna um mig.
Matt.
21.12-17
Þá gekk
Yeshua í helgidóminn og rak út alla, sem voru að selja þar og
kaupa, hratt um borðum víxlaranna og stólum dúfnasalanna og
mælti við þá: Ritað er: Hús mitt á að vera bænahús, en þér
gjörið það að ræningjabæli. Blindir og haltir komu til hans í
helgidóminum, og hann læknaði þá. Æðstu prestarnir og
fræðimennirnir sáu dásemdarverkin, sem hann gjörði, og heyrðu
börnin hrópa í helgidóminum: Hósanna syni Davíðs! Þeir urðu
gramir við og sögðu við hann: Heyrir þú, hvað þau segja? Yeshua
svaraði þeim: Já, hafið þér aldrei lesið þetta: Af barna munni
og brjóstmylkinga býrðu þér lof. Og hann fór frá þeim og úr
borginni til Betaníu og hafði þar náttstað.
Mark.
11.15-19
Þeir
komu til Jerúsalem, og hann gekk í helgidóminn og tók að reka út
þá, sem voru að selja þar og kaupa, og hratt um borðum
víxlaranna og stólum dúfnasalanna. Og engum leyfði hann að bera
neitt um helgidóminn. Og hann kenndi þeim og sagði: Er ekki
ritað: Hús mitt á að vera bænahús fyrir allar þjóðir? En þér
hafið gjört það að ræningjabæli. Æðstu prestarnir og
fræðimennirnir heyrðu þetta og leituðu fyrir sér, hvernig þeir
gætu ráðið hann af dögum. Þeim stóð ótti af honum, því að allur
lýðurinn hreifst mjög af kenningu hans. Þegar leið að kvöldi,
fóru þeir úr borginni.
Lúk.
19.45-48
Þá gekk
hann inn í helgidóminn og tók að reka út þá er voru að selja og
mælti við þá: Ritað er: Hús mitt á að vera bænahús, en þér hafið
gjört það að ræningjabæli. Daglega var hann að kenna í
helgidóminum, en æðstu prestarnir og fræðimennirnir svo og
fyrirmenn þjóðarinnar leituðust við að ráða hann af dögum, en
fundu eigi, hvað gjöra skyldi, því að allur lýðurinn vildi ákaft
hlýða á hann.
Jóh.
2.13-25
Nú fóru
páskar Gyðinga í hönd, og Yeshua hélt upp til Jerúsalem. Þar sá
hann í helgidóminum þá, er seldu naut, sauði og dúfur, og
víxlarana, sem sátu þar. Þá gjörði hann sér svipu úr köðlum og
rak alla út úr helgidóminum, líka sauðina og nautin. Hann
steypti niður peningum víxlaranna og hratt um borðum þeirra, og
við dúfnasalana sagði hann: Burt með þetta héðan. Gjörið ekki
hús föður míns að sölubúð. Lærisveinum hans kom í hug, að ritað
er: Vandlæting vegna húss þíns mun tæra mig upp. Gyðingar sögðu
þá við hann: Hvaða tákn getur þú sýnt oss um það, að þú megir
gjöra þetta? Yeshua svaraði þeim: Brjótið þetta musteri, og ég
skal reisa það á þrem dögum. Þá sögðu Gyðingar: Þetta musteri
hefur verið fjörutíu og sex ár í smíðum, og þú ætlar að reisa
það á þrem dögum! En hann var að tala um musteri líkama síns.
Þegar hann var risinn upp frá dauðum, minntust lærisveinar hans,
að hann hafði sagt þetta, og trúðu ritningunni og orðinu, sem
Yeshua hafði talað. Meðan hann var í Jerúsalem á páskahátíðinni,
fóru margir að trúa á nafn hans, því þeir sáu þau tákn, sem hann
gjörði. En Yeshua gaf þeim ekki trúnað sinn, því hann þekkti
alla. Hann þurfti þess ekki, að neinn bæri öðrum manni vitni;
hann vissi sjálfur, hvað í manni býr.
Þriðji dagur:
Horfum
til raunveruleika þess að sem limir á líkama Messíasar eigum við
líka að verða hið lifandi musteri YHWH. Hvað þýðir það fyrir
okkur að vera musterið? Hvaða áhrif hefur það á val okkar,
hegðun og mataræði? Hver er tilgangur hins lifandi musteris?
2.
Mósebók 25.8
Og þeir
skulu gjöra mér helgidóm, að ég búi mitt á meðal þeirra.
Róm.
12.5
Eins
erum vér, þótt margir séum, einn líkami í Messíasi, en hver um
sig annars limir.
1. Kor.
12.27
Þér eruð
líkami Messíasar og limir hans hver um sig.
Efesusbr. 5.30
Því vér
erum limir á líkama hans.
1. Kor.
6.19
Vitið
þér ekki, að líkami yðar er musteri heilags anda, sem í yður er
og þér hafið frá Elóhím? Og ekki eruð þér yðar eigin.
1. Kor.
3.16-17
Vitið
þér eigi, að þér eruð musteri Elóhíms og að andi Elóhíms býr í
yður? Ef nokkur eyðir musteri Elóhíms, mun Elóhím eyða honum,
því að musteri Elóhíms er heilagt, og þér eruð það musteri.
2. Kor
6.16
Hvernig
má sætta musteri Elóhíms við skurðgoð? Vér erum musteri lifanda
Elóhíms, eins og Elóhím hefur sagt: Ég mun búa hjá þeim og ganga
um meðal þeirra, og ég mun vera Elóhím þeirra.
Fjórði dagur:
Horfum
til köllunar barna Ísraels til að vera heilög prestastétt með
Messías sem höfuð sitt eða Kohen Gadol (æðsta prest).
2. Mós
19.5-6
Nú ef
þér hlýðið minni röddu grandgæfilega og haldið minn sáttmála, þá
skuluð þér vera mín eiginleg eign umfram allar þjóðir, því að
öll jörðin er mín. Og þér skuluð vera mér prestaríki og heilagur
lýður. Þetta eru þau orð, sem þú skalt flytja Ísraelsmönnum.
1. Pét
2.9
En þér
eruð útvalin kynslóð, konunglegt prestafélag, heilög þjóð,
eignarlýður, til þess að þér skuluð víðfrægja dáðir hans, sem
kallaði yður frá myrkrinu til síns undursamlega ljóss.
Heb.
2.16-17
Því að
víst er um það, að ekki tekur hann að sér englana, en hann tekur
að sér afsprengi Abrahams. Því var það, að hann í öllum greinum
átti að verða líkur bræðrum sínum, svo að hann yrði miskunnsamur
og trúr æðsti prestur [Kohen Gadol] í þjónustu fyrir Elóhím, til
þess að friðþægja fyrir syndir lýðsins.
Heb.
4.14-16
Er vér
þá höfum mikinn æðsta prest, sem farið hefur í gegnum himnana,
Yeshua son Elóhíms, skulum vér halda fast við játninguna. Ekki
höfum vér þann æðsta prest [Kohen Gadol], er eigi geti séð aumur
á veikleika vorum, heldur þann, sem freistað var á allan hátt
eins og vor, en án syndar. Göngum því með djörfung að hásæti
náðarinnar, til þess að vér öðlumst miskunn og hljótum náð til
hjálpar á hagkvæmum tíma.
Heb
5.5-10
Svo var
það og um Messías. Ekki tók hann sér sjálfur þá vegsemd að
gjörast æðsti prestur [Kohen Gadol]. Hann fékk hana af Elóhím,
er hann sagði við hann: Þú ert sonur minn í dag hef ég fætt þig.
Og á öðrum stað: Þú ert prestur [kohen] að eilífu að hætti
Melkísedeks. Á jarðvistardögum sínum bar hann fram með sárum
kveinstöfum og táraföllum bænir og auðmjúk andvörp fyrir þann,
sem megnaði að frelsa hann frá dauða, og fékk bænheyrslu vegna
guðhræðslu sinnar. Og þótt hann sonur væri, lærði hann hlýðni af
því, sem hann leið. Þegar hann var orðinn fullkominn, gjörðist
hann öllum þeim, er honum hlýða, höfundur eilífs hjálpræðis, af
Elóhím nefndur æðsti prestur [Kohen Gadol] að hætti Melkísedeks.
Fimmti dagur:
Horfum
til þeirrar staðreyndar að kohenim (prestarnir) áttu að færa
fórnir. Sem börn Ísraels og meðlimir líkama Messíasar erum við
hluti af heilagri prestastétt og kölluð til að færa fórnir. Því
eigum við, eins og Yeshua, Messías okkar, að bjóða fram líf
okkar sem lifandi fórn.
Heb.
7.27
Hann
þarf ekki daglega, eins og hinir æðstu prestarnir [Kohen
Gadolim], fyrst að bera fram fórnir fyrir eigin syndir, síðan
fyrir syndir lýðsins. Það gjörði hann í eitt skipti fyrir öll,
er hann fórnfærði sjálfum sér.
Heb. 8.3
Sérhver
æðsti prestur [Kohen Gadol] er skipaður til þess að bera fram
bæði gjafir og fórnir. Þess vegna er nauðsynlegt, að þessi æðsti
prestur hafi líka eitthvað fram að bera.
Róm.
12.1-2
Því
brýni ég yður, bræður, að þér, vegna miskunnar Elóhíms bjóðið
fram sjálfa yður að lifandi, heilagri, Elóhím þóknanlegri fórn.
Það er sönn og rétt guðsdýrkun af yðar hendi. Hegðið yður eigi
eftir öld þessari, heldur takið háttaskipti með endurnýjung
hugarfarsins, svo að þér fáið að reyna, hver sé vilji Elóhíms,
hið góða, fagra og fullkomna.
Heb.
13.15
Fyrir
hann skulum vér því án afláts bera fram lofgjörðarfórn fyrir
Elóhím, ávöxt vara, er játa nafn hans.
Matt.
10.37-38
Sá sem
ann föður eða móður meir en mér, er mín ekki verður, og sá sem
ann syni eða dóttur meir en mér, er mín ekki verður. Hver sem
tekur ekki sinn kross og fylgir mér, er mín ekki verður.
Matt.
16.24-25
Þá mælti
Yeshua við lærisveina sína: Hver sem vill fylgja mér, afneiti
sjálfum sér, taki kross sinn og fylgi mér. Því að hver sem vill
bjarga lífi sínu, mun týna því, og hver sem týnir lífi sínu mín
vegna, mun finna það.
Lúk.
9.23-24
Og hann
sagði við alla: Hver sem vill fylgja mér, afneiti sjálfum sér,
taki kross sinn daglega og fylgi mér. -Því að hver sem vill
bjarga lífi sínu, mun týna því, og hver sem týnir lífi sínu mín
vegna, hann mun bjarga því.
Lúk.
14.27
Hver sem
ber ekki sinn kross og fylgir mér, getur ekki verið lærisveinn
minn.
1. Pét.
2.5
Og látið
sjálfir uppbyggjast sem lifandi steinar í andlegt hús, til
heilags prestafélags, til að bera fram andlegar fórnir, Elóhím
velþóknanlegar fyrir Messías Yeshua.
Sjötti dagur:
Horfum
til þess hvað það þýðir að vera helgaður, frábrugðinn og
heilagur.
3. Mós
10.10-11
Og þér
skuluð gjöra greinarmun á því, sem er heilagt og óheilagt, og á
því, sem er hreint og óhreint. Og þér skuluð kenna Ísraelsmönnum
öll þau lög, er YHWH hefir gefið þeim fyrir Móse.
Esekíel
44.23
Þeir
skulu kenna lýð mínum að gjöra greinarmun á heilögu og óheilögu
og fræða hann um muninn á óhreinu og hreinu.
3. Mós.
11.44-45
Því að
ég er YHWH, Elóhím yðar. Og helgist og verið heilagir, því að ég
er heilagur. Og þér skuluð ekki saurga sjálfa yður á nokkru því
skriðkvikindi, sem skríður á jörðinni. Því að ég er YHWH, sem
leiddi yður út af Egyptalandi til þess að vera yðar Elóhím. Þér
skuluð vera heilagir, því að ég er heilagur.
3. Mós.
20.7
Helgist
og verið heilagir, því að ég er YHWH, Elóhím yðar.
1. Pét.
1.15-16
Verðið
heldur sjálfir heilagir í allri hegðun, eins og sá er heilagur,
sem yður hefur kallað. Ritað er: Verið heilagir, því ég er
heilagur.
2. Kor
6.16-18
Hvernig
má sætta musteri Elóhíms við skurðgoð? Vér erum musteri lifanda
Elóhíms, eins og Elóhím hefur sagt: Ég mun búa hjá þeim og ganga
um meðal þeirra, og ég mun vera Elóhím þeirra, og þeir munu vera
lýður minn. Þess vegna segir Drottinn: Farið burt frá þeim, og
skiljið yður frá þeim. Snertið ekki neitt óhreint, og ég mun
taka yður að mér og ég mun vera yður faðir, og þér munuð vera
mér synir og dætur,segir Drottinn alvaldur.
Sjöundi dagur:
Horfum
til þeirrar staðreyndar að skaparinn aðskildi ljósið frá
myrkrinu en samt átti ljósið að lýsa upp myrkrið. Hvað þýðir það
að vera skýrt ljós í myrkrinu? Það var Torah sem gerði börn
Ísraels virkilega skýrt ljós til þjóðanna.
1. Mós.
1.3-4
Elóhím
sagði: Verði ljós! Og það varð ljós. Elóhím sá, að ljósið var
gott, og Elóhím greindi ljósið frá myrkrinu.
2. Mós
10.22-23
Móse
rétti þá hönd sína til himins, og varð þá niðamyrkur í öllu
Egyptalandi í þrjá daga. Enginn sá annan, og enginn hreyfði sig,
þaðan sem hann var staddur, í þrjá daga, en bjart var hjá öllum
Ísraelsmönnum, í híbýlum þeirra.
Orðsk.
4.18
Gata
réttlátra er eins og bjartur árdagsljómi, sem verður æ skærari
fram á hádegi.
Orðsk.
6.23
Því að
boðorð er lampi og viðvörun ljós og agandi áminningar leið til
lífsins,
Sálm.
119.105
Þitt orð
er lampi fóta minna og ljós á vegum mínum.
Sálm.
119.130
Útskýring orðs þíns upplýsir, gjörir fávísa vitra.
Sálm.
147.19-20
Hann
kunngjörði Jakob orð sitt, Ísrael lög sín og ákvæði. Svo
hefir hann eigi gjört við neina þjóð, þeim kennir hann ekki
ákvæði sín. Halelúja.
Jes. 2.5
Ættmenn
Jakobs, komið, göngum í ljósi YHWH.
Jes.
5.20
Vei
þeim, sem kalla hið illa gott og hið góða illt, sem gjöra myrkur
að ljósi og ljós að myrkri, sem gjöra beiskt að sætu og sætt að
beisku.
Jes. 9.2
Sú þjóð,
sem í myrkri gengur, sér mikið ljós. Yfir þá, sem búa í landi
náttmyrkranna, skín ljós.
Jes.
42.6
Ég,
YHWH, hefi kallað þig til réttlætis og held í hönd þína. Ég mun
varðveita þig og gjöra þig að sáttmála fyrir lýðinn og að ljósi
fyrir þjóðirnar.
Jes.
60.1
Statt
upp, skín þú, því að ljós þitt kemur og dýrð YHWH rennur upp
yfir þér!
Jóh. 1.5
Ljósið
skín í myrkrinu, og myrkrið tók ekki á móti því.
Jóh.
8.12
Nú
talaði Yeshua aftur til þeirra og sagði: Ég er ljós heimsins. Sá
sem fylgir mér, mun ekki ganga í myrkri, heldur hafa ljós
lífsins.
Jóh. 9.5
Meðan ég
er í heiminum, er ég ljós heimsins.
Matt.
5.14
Þér eruð
ljós heimsins. Borg, sem á fjalli stendur, fær ekki dulist.
Efesus.
5.8
Eitt
sinn voruð þér myrkur, en nú eruð þér ljós í YHWH. Hegðið yður
eins og börn ljóssins.
Áttundi dagur:
Horfum
til kærleika YHWH í öllu sem við gerum. Horum líka til hlýðni
við Torah sem grunntjáningar kærleika okkar og tilbeiðslu á
YHWH.
5. Mós.
10.12
Og nú,
Ísrael, hvers krefst YHWH Elóhím þinn af þér nema þess, að þú
óttist YHWH Elóhím þinn og gangir því ávallt á hans vegum, og að
þú elskir hann og að þú þjónir YHWH Elóhím þínum af öllu hjarta
þínu og af allri sálu þinni...
5. Mós.
6.4-5
Heyr
Ísrael! YHWH er vor Elóhím; hann einn er YHWH! Þú skalt elska
YHWH Elóhím þinn af öllu hjarta þínu og af allri sálu þinni og
af öllum mætti þínum.
5. Mós.
11.1
Fyrir
því skalt þú elska YHWH Elóhím þinn og varðveita boðorð hans,
lög, ákvæði og skipanir alla daga.
5. Mós.
30.6
YHWH
Elóhím þinn mun umskera hjarta þitt og hjarta niðja þinna, svo
að þú elskir YHWH Elóhím þinn af öllu hjarta þínu og af allri
sálu þinni, til þess að þú megir lifa.
5. Mós.
30.16
Ef þú
hlýðir skipunum YHWH Elóhíms þíns, þeim er ég legg fyrir þig í
dag, að elska YHWH Elóhím þinn, ganga á hans vegum og varðveita
skipanir hans, lög og ákvæði, þá munt þú lifa og margfaldast, og
YHWH Elóhím þinn mun blessa þig í landi því, er þú heldur nú inn
í til þess að taka það til eignar.
5. Mós.
30.20
Með því
að elska YHWH Elóhím þinn, hlýða raustu hans og halda þér fast
við hann, því að undir því er líf þitt komið og langgæður aldur
þinn, svo að þú megir búa í landinu, sem YHWH sór feðrum þínum,
Abraham, Ísak og Jakob, að gefa þeim.
Jóh.
14.15
Ef þér
elskið mig, munuð þér halda boðorð mín.
Jóh.
14.21
Sá sem
hefur boðorð mín og heldur þau, hann er sá sem elskar mig. En sá
sem elskar mig, mun elskaður verða af föður mínum, og ég mun
elska hann og birta honum sjálfan mig.
Jóh.
14.23
Yeshua
svaraði: Sá sem elskar mig, varðveitir mitt orð, og faðir minn
mun elska hann. Til hans munum við koma og gjöra okkur bústað
hjá honum.
Þessi
lestur er aðeins ætlaður sem uppástungur fyrir þá sem eru nýir í
hátíðarhöldum Hanukkah. Hanukkah hátíðin ætti að vera mjög
andleg en samt ákaflega gleðileg tíð. Hanukkah er ekki ein af
löghátíðum YHWH og því getum við mótað okkar eigin táknrænar
hefðir í kringum hátíðina. Við þurfum þó að gæta þess að það
stangist hvergi á við Torah eða, eins og þegar hefur verið gert,
stangist á við tilgang hátíðarinnar, sem er sá að helga (vígja)
musterið.
Birt með leyfi höfundar.
Íslensk þýðing: Sigrún Einarsdóttir
Vefsíða höfundar: www.tktorahkeepers.com
